Het duurde niet lang of de soldaat stapte met nog
enkele andere militairen weer bij de familie Bijpost
binnen. Het luik werd opengetrokken maar aan de
uitnodiging van mevr. Bijpost: "Kruip er maar eens
in" werd geen gevolg gegeven. Wel werd alles driftig
met zaklantarens afgetastToen ze daar en op andere
plaatsen in de woning niets zagen, wezen ze naar de
boet en vroegen wat daarin wasHen werd naar waar
heid geantwoord dat er een uit Bergen afkomstig ge
ëvacueerd gezin woonde: een weduwe met haar moeder
en zeven kleine kinderen.
Toch gingen ze op de boet afDaar legde de weduwe
uit dat zij daar een woonvertrek en slaapkamers had.
De Duitsers vroegen, wijzend op de ladder en het
geopende luik, wat daarboven was. Geantwoord werd:
Eveneens slaapplaatsen, ga maar kijken.
Gelukkig werd ook aan deze uitnodiging geen gevolg
gegeven. De militairen verdwenen, maar wel merkten
de achterblijvenden dat de Duitse soldaten die mid
dag steeds de kant van hun huis uitkeken .Alderts
zuster Annie vertelde later: "Wat hebben we die dag
veel gebeden."
Inmiddels werd ook Aldert scherp in de gaten gehou
den door de soldaat, die hem had gearresteerd. Af en
toe herhaalde deze zijn dreigement, dat hij ervoor
zou zorgen dat Aldert wegens sabotage de kogel zou
krijgen. Hiermee dreigde hij nog, toen de gevangenen
richting Alkmaar werden gebracht.
Gelukkig voor Aldert werden, na verloop van tijd,
een aantal soldaten, waaronder de bewuste, op bevel
van de Ortskommandant weggeroepen. Zodra Aldert
daartoe gelegenheid zag, stapte hij naar een offi
cier, toonde deze vervolgens zijn papieren waaruit
bleek dat hij op het Arbeidsbureau, dus voor de
Duitsers werkte en kreeg daarop meteen toestemming
te vertrekken. Dat hij hieraan onmiddellijk gevolg
gaf, laat zich raden. Wel sliep hij de eerstvolgende
nacht niet thuis in zijn eigen bed.
Thuis was slechts weinig van Alderts verzetswerk
bekend
-10-
