-74-
bleef men het verbouwen: de penen werden gebruikt voor
koffiesurrogaat en veel mensen leerden toen witlof als
groente eten: als je ergens een tasvol kon kopen en er
anders niets voorradig was, dan at je het
De Pancrasser tomatenkassen gingen in de oorlogsjaren
grotendeels verloren: De hiervoor benodigde kennis was
niet voldoende aanwezig en de brandstof ontbrak.
ALS JE ETEN HAD, MOEST HET NOG GEKOOKT...
Hoe langer de oorlog duurde, hoe schaarser de brand
stof werd. In het laatste oorlogsjaar stond er slechts
enkele uren per dag druk op de gasleiding. Vandaar de
CENTRALE KEUKEN.
Reeds in januari 1941 konden de Alkmaarders, natuur
lijk tegen inlevering van bonnen, bij zo'n instelling
hun warme maaltijd halen. Later werd ook in St.Pancras
voedsel verstrekt via een Centrale Keuken. In de hal
van Het Baken was gedurende enige tijd een uitdeel-
post. De keuken zelf was in de melkfabriek van Jan
Roos op de hoek van de Van der Vijzellaan.
Veel propaganda werd gemaakt voor de HOOIKIST. Men
moest een pan met een goedsluitend deksel voor tenmin
ste 3/4 deel vullen. Dit 1/6 deel van de normale kook
tijd laten koken en vervolgens in een met hooi, hout
wol of kranten-snippers gevulde kist plaatsen en daar
in drie maal de normale kooktijd laten staan. Indien
het voedsel dan nog niet gaar was, moest men de bewer
king nog eens herhalen.
Dit onder het motto: DE HOOIKIST BEWAART DE WARMTE
MAAKT ER NUTTIG GEBRUIK VAN
Tijdens de laatste oorlogsjaren sneuvelden in St.Pan
cras bijna alle bomen, die het dorp rijk was. Ook de
telefoonpalen langs het Daalmeerpad moesten het ont
gelden
De gebroeders Goezinne ontfermden zich over een aantal
palen in de Westbeverkoog, die dienden voor het gelei
den van elektriciteitsdraden. De draden lieten ze voor
wat ze waren, de palen gingen mee en werden thuis aan
moten gezaagd. Vervolgens werd de schat onder de vloer
opgeborgen