-47-
Later schreef Ray ons:
""Toen ik in uw tuin landde, raakte ik bewusteloos. Ik
kwam zo hardhandig terecht en kon niets zien, omdat
het zo donker was. Ik deed mijn parachute af en trok
mijn reddingsvest uit. Toen nam ik mijn jerrycan op en
probeerde hem te vullen met water. Was daar vlakbij -
geen water Ik probeerde te lopen, maar dat ging
niet. Ik wist niet hoe zwaar ik gewond was, totdat ik
plotseling ontdektedat ik vreselijk bloedde en hulp
nodig had.
Ik verbond mijn been wat en toen bemerkte ik uw huis.
Ik kroop op mijn knieën tot aan de deur en klopte hard
aan. Ik geloof dat uw moeder bij de deur kwam en me
naar binnen hielp.""
Toen we hem in de kamer hadden, konden we beter bekij
ken hoe erg hij gewond was. Zijn voet vertoonde een
gapende wond, het lag opzij helemaal open tot boven de
enkel. En bloeden dat het deed...
Ik had iets van E.H.B.O. geleerd en dacht: "Dat moet
zo gauw mogelijk afgebonden worden." Maar touw hadden
we niet. Toen heb ik hem zo goed en kwaad als dat ging
gevraagd naar zijn parachute en dat wist hij aan te
duiden. Dat ding heb ik gevonden en ik heb er een
aantal repen zijdeachtige stof afgesneden. Daarmee heb
ik dat been, vlak onderde knie, afgebonden. Zo stevig,
dat dokter Destree later mopperde wie dat toch zo vast
had gemaakt
Ja, de dokter moest er aan te pas komen. We mochten
alleen 's nachts niet over straat. Gelukkig was mijn
broer Pier thuis. Die was bij de. gemeentepolitie in
Almelo en mocht in uniform gedurende de spertijd wel
buiten wezen.
Die heeft toen dokter Destrée opgehaald. Na een eerste
onderzoek vond dokter dat hij die man even weg moest
maken. Dat wilde Ray beslist niet. Destrée haalde zijn
schouders op: Dan zo maar. Toen Ray echter een hoe
veelheid jodium in de wond kreeg, raakte hij vanzelf
buiten westen.
Nadat Destree de eerste hulp had verleend, zei hij
"Deze man moet naar een ziekenhuis, anders redt hij
het niet. Ik moest de Duitsers maar even waarschuwen."
