Wat ons meteen opviel, was dat je de Amerikanen niet
hoorde lopen. Duitsers, met spijkers onder hun laar
zen, merkte je reeds van verre.
De Amerikanen hadden weinig haast, in een kalm tempo
trokken ze verder.
We wisten een informatie-bulletin te bemachtigen en
daaruit bleek ons, dat we in een speerpunt zaten. De
bedoeling van de Amerikanen was tweeërlei: linksom het
Ruhrgebied omsingelen en rechtsom in zuidelijke rich
ting doorstoten.
Met zijn drieën besloten we uit deze speerpunt vandaan
te trekken: veronderstel dat de Duitsers een doorbraak
forceerden dan zaten we weer onder hun laars
We jatten een karretje, waarop net drie koffers pas
ten. Van wat vodden maakten we een vlag en die zetten
we op de kar en zo begonnen we aan onze tocht
Bij een soldaat, die we onderweg ontmoetten, ruilden
we onze vlag voor een pakje sigaretten.
Een uur later werden we aangehouden: we mochten niet
verder trekken, maar in het volgende stadje moesten we
ons melden. Daar werd ons verteld dat het onmogelijk
was om alle buitenlanders op te vangen als dezen mas
saal naar huis trokken. Bovendien belemmerden we de
aanvoer naar het front. Dat laatste hadden we reeds
gemerkt: lange colonnes vrachtwagens met jerrycans,
brugdelen, tanks en manschappen enz. enz. hadden we
regelmatig ontmoet, onvoorstelbaar veel materiaal
In dat stadje wezen ze ons een barak aan, waarin we
voorlopig onderdak konden krijgen. Er arriveerden daar
ook veel Polen, maar geen Nederlanders.
We kregen daar een informatie-bulletin onder ogen,
waarin de nieuwste posities van de geallieerden werden
aangegeven. Gewapend met die kennis en gezien de grote
hoeveelheid aangevoerde versterkingen besloten we om
de volgende dag weer naar Kassei terug te gaan. Want
we dachten eerder vanuit een grote plaats te kunnen
vertrekken
In Kassei werden we verwezen naar een luchtmacht-ka
zerne, die uit verschillende gebouwen bestond. Neder-
-43-
