-38-
Amersfoort, die in de fietsenreparatie werkte, wist
raad: hij zou twee fietsen versieren en een zaag.
Dan konden wij beiden, we trokken, wel vaker gezamen
lijk op, een kerstboom uit het bos halen.
Zijn voorstel klonk me wat vreemd in de oren: Thuis
haalden we toch ook zomaar niet een boom uit het bos
Omdat ik hem kende als een echte opschepper en niet
geloofde dat hij dit voorelkaar zou krijgen, stemde ik
toch maar met met zijn voorstel in.
Maar op de zaterdag voor Kerst had hij toch twee fiet
sen en een zaag. Toen kon ik moeilijk meer 'nee' zeg
gen
We reden naar de andere kant van de stad. Daar ging ik
op wacht staan en hij zaagde een boom om.
We hadden een pracht van een kerstboom
Februari 1944 werd het vrije briefverkeer naar Holland
afgeschaft: we mochten voortaan slechts twee brieven
per maand naar huis sturen. Je kreeg daarvoor een
kaart en die moest je op het postkantoor laten afstem
pelen bij het aanbieden van een brief
In oktober 1944 verstuurde ik mijn beide laatste brie
ven, ze zijn nooit aangekomen.
In februari kregen we van het bed^rijf, waar we werk
ten, een verplichte vaste aanstelling. Er was op ver
meld dat er geen mogelijkheid bestond om tegen de een
of andere clausule beroep aan te tekenen. Ergens was
dit een lachertje: er was toen nooit een mogelijkheid
om ergens tegen te kunnen protesteren.
We woonden aan een binnenplein. Het plein werd afge
sloten door een schutting. Je kon dit plein verlaten
via een poort in de schutting en dan was je op
straat
Plotseling werd de poort afgesloten. Ik weet nog niet
waarom men dit deed. Als we naar de bakker of slager
moesten of naar de cafetaria voor het middageten,
moesten we door de hoofdingang en dat betekende een
omweg van ongeveer 100 meter. Dat vonden wij iets
teveel gevraagd. We waren allen jonge kerels, dus