-31- Meteen die eerste avond was er luchtalarm. We wisten niet waar we heen moesten en bleven dus maar zitten, waar we waren. Er gebeurde gelukkig niets. De volgende dag gingen we al vroeg verder richting KasseiDaar aangekomen gingen we eerst naar het ar beidsbureau en vervolgens werden we in een kamp achter prikkeldraad gezet Er stonden drie mogelijkheden voor ons open: - De slechtste was tewerkstelling in de industrie, waarbij je werd gehuisvest in een barakkenkamp. - Iets beter was werken en wonen bij een particulier. Je kreeg dan zelf een rantsoenkaartmaar je had geen contact met landgenoten. - Met meerdere Nederlanders werken bij een klein- of midden-groot bedrijf. Je had zelf een eigen rant soenkaart voor levensmiddelen, melk, tabak enz. Het betekende wel dat je in diverse winkels je inkopen moest doen. Na enige tijd werden de mensen van onze groep opge haald door vertegenwoordigers van diverse bedrijven. Roel en ik werden tijdens een sneeuwbui naar de tram gebracht. Toen bleek dat mijn schoenen niet waterdicht waren. We gingen naar Kassei-Bettenhausen, een indus triegebied In "onze" fabriek werden in vroeger tijden fietsen gefabriceerd, toen alleen nog gerepareerd. Verder maakten we krukken, zoals je ze nu nog wel ziet. Ook zogenaamde tracties, die in ziekenhuizen werden ge- bruikt bij sommige beenbreuken. Er wordt dan een installatie aan het bed bevestigd, waaraan gewichten hangen. Tevens maakten we zittingen, die in tanks wer den aangebracht. Klein-goed dus. Onze werkweek, die normaal 4 8 uur bedroeg, was op 56 uur gebracht. Dit leverde ons een rantsoenkaart voor langdurige arbeid op. s Zaterdagmiddags en s zondags waren we vrij We woonden in een rij bij de fabriek behorende wonin gen. Op de eerste verdieping. We hadden buren naast,

Tijdschriften Regionaal Archief Alkmaar

De Klin - Sint Pancras | 1995 | | pagina 37