-125-
De slachtoffers werden later op een open vrachtwagen
geladen
Na de oorlog zijn ze herbegraven, de meesten van hen
op de erebegraafplaats te Overveen, een enkeling in
een familiegraf.
Er kwamen reacties in de trant van: Onverantwoorde
lijke verzetsmensen die een spoorlijn onklaar maakten
waardoor andere (verzets)mensen werden gefusilleerd.
Er kwamen reacties in de trant van: Dit mogen we
niet vergeten, we brengen geld bijeen voor een blij
vend aandenken, een monument.
Er kwamen reacties in de trant van: Niet kunnen
slapen, angstdromen en nachtmerries, er niet over
kunnen spreken
Dat de laatste reacties verergerd werden (worden?)
door de eerstgenoemde, spreekt voor zich.
Net als nu stonden ook toen vaak de beste stuurlui aan
wal
op de spoorbaan, één met een koperen plaat op zijn borst. Ik kon
die boerderij zien en ik zag ook dat mannetje, die de spoorbomen
open en dicht draaide
Net over het spoor stopte die auto. Ik ben omgekeerd met mijn
fiets en bij de Benedenweg, op het hoekje, de boel gaan bekijken.
Toen zag ik die officieren naar dat stukje groen toelopen, daar
stonden toen een paar betonnen paaltjes.
Eén officier haalde uit zijn binnenzak een papier en tot mijn
verbazing zag ik allemaal mannen uit die auto
komen. Ze waren geboeid. Die wagen zie ik nog voor mij. Een witte
wagen met iets donkere plekken, een Oostfront auto.
Maar er begon een man tegen mij te roepen: "Jo, ga daar weg, ga
naar huis
Toen ben ik op de fiets naar huis gereden. Later
hoorde ik geweerschoten en heb zelf bakker Kaan- dorp nog zien
kijken
Ik ben huilend thuisgekomen en heb gezegd dat er mensen werden
doodgeschoten
Ik heb oog in oog gestaan met die jongens en met die Duitsers,
die bevel gaven om ze te doden. Die witte wagen, die ik bij
de overgang voor het spoor zag stop- pen, zie ik nog voor me, zo
helder als was het de dag van vandaag.
Nu is het 50 jaar geleden dat dit gebeurde, maar dat mogen wij
nooit vergeten, ook de jeugd niet. Oorlog, met een herinnering,
hopelijk gebeurt dat nooit meer.
Hopelijk hebben we, mensen, dat geleerd.
Dat zij rusten in vrede.
Koedijk, 26-1-1995, Henk Goesinne.