-125- De slachtoffers werden later op een open vrachtwagen geladen Na de oorlog zijn ze herbegraven, de meesten van hen op de erebegraafplaats te Overveen, een enkeling in een familiegraf. Er kwamen reacties in de trant van: Onverantwoorde lijke verzetsmensen die een spoorlijn onklaar maakten waardoor andere (verzets)mensen werden gefusilleerd. Er kwamen reacties in de trant van: Dit mogen we niet vergeten, we brengen geld bijeen voor een blij vend aandenken, een monument. Er kwamen reacties in de trant van: Niet kunnen slapen, angstdromen en nachtmerries, er niet over kunnen spreken Dat de laatste reacties verergerd werden (worden?) door de eerstgenoemde, spreekt voor zich. Net als nu stonden ook toen vaak de beste stuurlui aan wal op de spoorbaan, één met een koperen plaat op zijn borst. Ik kon die boerderij zien en ik zag ook dat mannetje, die de spoorbomen open en dicht draaide Net over het spoor stopte die auto. Ik ben omgekeerd met mijn fiets en bij de Benedenweg, op het hoekje, de boel gaan bekijken. Toen zag ik die officieren naar dat stukje groen toelopen, daar stonden toen een paar betonnen paaltjes. Eén officier haalde uit zijn binnenzak een papier en tot mijn verbazing zag ik allemaal mannen uit die auto komen. Ze waren geboeid. Die wagen zie ik nog voor mij. Een witte wagen met iets donkere plekken, een Oostfront auto. Maar er begon een man tegen mij te roepen: "Jo, ga daar weg, ga naar huis Toen ben ik op de fiets naar huis gereden. Later hoorde ik geweerschoten en heb zelf bakker Kaan- dorp nog zien kijken Ik ben huilend thuisgekomen en heb gezegd dat er mensen werden doodgeschoten Ik heb oog in oog gestaan met die jongens en met die Duitsers, die bevel gaven om ze te doden. Die witte wagen, die ik bij de overgang voor het spoor zag stop- pen, zie ik nog voor me, zo helder als was het de dag van vandaag. Nu is het 50 jaar geleden dat dit gebeurde, maar dat mogen wij nooit vergeten, ook de jeugd niet. Oorlog, met een herinnering, hopelijk gebeurt dat nooit meer. Hopelijk hebben we, mensen, dat geleerd. Dat zij rusten in vrede. Koedijk, 26-1-1995, Henk Goesinne.

Tijdschriften Regionaal Archief Alkmaar

De Klin - Sint Pancras | 1995 | | pagina 131