-121-
Ze hadden laat gegeten: "het vuurduveltjewou niet
recht branden". Vader en moeder waren niet thuis,
waren ergens op familievisite. Ook de bij huis zijnde
JAN, KEES en PIET WESTER hoorden van de razzia. Zodra
ze het wisten, gingen ze op stap, het ambacht in. Het
ijs in de Veert was nog sterk genoeg om hen te dragen
en vervolgens wilden ze een flink eind de polder in.
Maar dit zat hen niet glad: Duitse soldaten bij de
boerderij van Tol hadden hen gezien en begonnen op hen
te schieten. Ogenblikkelijk maakten de mannen rechts-
omkeerd, nu wilden ze proberen zich in de buurt van
een druivenserre van de buren te verstoppen.
Jan en Piet doken tussen een partij strobalen, Kees
ging verderop. Ook daar werd op hem geschoten, toen
dook hij ergens naar binnen. Jan en Piet voelden zich
op hun plek niet helemaal veilig en verlieten daarom
de strobalen om op zoek te gaan naar een betere plek.
Meteen keken ze in de loop van een aantal Duitse gewe
ren. Met de handen omhoog, begeleid door enkele solda
ten, werden zij naar het wachthuisje bij het spoor
gebracht
Daar begon het vol te worden..Minstens 2 0 man.
Later, terwijl er af en toe nog eens iemand binnen
werd gebracht, kwam boerenleider Cor Groen een kijkje
nemen. Direct probeerde hij de Duitsers aan hun ver
stand te brengen dat dit niet ging. Zoveel mannen,
broodnodig voor de voedselvoorziening, hier vandaan
halen betekende een regelrechte ramp Deze woorden
maakten zoveel indruk op de soldaten, dat ze besloten
om de mannen, die ouder dan 25 jaar waren, naar huis
te laten gaan.
De anderen moesten onder geleide van de gewapende
soldaten, naar Alkmaar lopen. Voor Klaas Commandeur
een hele opgave, wel was zijn bloedende wond door een
hospitaalsoldaat op provisorische wijze wat verbonden
het bleef een pijnlijke aangelegenheid en dat met een
ongelijk stel klompen.
s Avonds werd hij door twee soldaten naar het zieken
huis gebracht en daar is de wond goed verzorgd en ver
bonden. Het heeft echter tijden geduurd voordat dit
genezen was