-88- De winkel leverde hem een karig bestaantje op. Maar wie had het breed in de crisis-jaren Solidair was men wel in die tijd, men hielp waar men kon helpen. Dit leert ook het volgende voorval: Als diaken had Piet vaak geld in huis, afkomstig van de kerk. Tegen de regels in gaf hij dit wel eens in beheer bij de bank. Op een dag kreeg hij bericht dat men die avond zijn kas kwam controleren. Piet kon het geld niet meer terughalen (de banken waren minder dicht gezaaid- vermoedelijk was hier in die tijd de enige bank bij meester Ten Hoeve aan huis- en de openingstijden waren beperkt). Piet vertelde zijn probleem aan de buren. Dezen lapten van hun armoe het bedrag bij elkaar en Piet kon die avond aantonen over de nodige contanten te beschikken. Het woonhuis was van minder goede kwaliteit. Daardoor wist een bunzing zich toegang te verschaffen tot de ruimte onder de vloer van de woonkamer. Deze had daar een nest met jongen geteeld. Af en toe een gepiep van jewelste Op een zaterdagavond kwamen enkele buren op visite. Iemand van het gezelschap trapte door de vloer en keek pardoes in de felle ogen van het geschrokken dier. In een oogwenk zat buurman boven op tafel Vakantie houden In de crisisjaren had men hiervoor tijd noch geld. Soms kon er een dagje Amsterdam af. Moeder Trijntje en buurvrouw Commandeur togen eens met de trein naar deze grote stad. Vanaf het station gingen ze met de tram verder. De conducteur kwam en vroeg aan mevrouw Commandeur: "Zo vrouwtje, waar gaat de reis naar toe waarop deze antwoordde: "Dat weet ik niet hoor, vraag dat maar aan Trijntjebuur Verder organiseerde Piet Keizer, samen met kruidenier Admiraal, een bonnetjesactie voor de klanten. Een aantal gespaarde bonnen gaf recht op een dag uit met de bus. Hiernaast: Melkboer Cor Out op zijn bakfiets in de buurt van zijn woning. Beneden: Een 'kruideniersuitje'met o.a. Trien Hes-Leek, Mw.Gert Jonker,Niek Admiraal,mw.Wil Schot, mw.Gijs Schot Sientje Vennik, mevr. Ot, Trijn de Ruiter-Troostheide

Tijdschriften Regionaal Archief Alkmaar

De Klin - Sint Pancras | 1994 | | pagina 90