-37-
witte kerk, waarbij dan mèt de bocht een boom werd
meegenomen; of bij de molen van Jong met een duik in de
sloot
Bij Dirk Minnesma, de garagehouder, mocht ik graag
rondneuzen. Hij heeft mij geholpen toen ik zo'n jaar of
twaalf was, bij het bouwen van een trapauto op fietswie
len. Die trapauto's waren gewild. Gerard en Kees Jonker
(van de slager) hadden er één gemaakt met het bestu-
ringswiel achterin, wat enige oefening vroeg. De mooiste
was van Gerard Bruin (van bakker Bruin)een juweeltje
van stroomlijn, gemaakt van kleine, aan elkaar geplakte
latjes. En met een linnen, neerklapbare kap.
Een fiets, toch het Nederlandse vervoermiddel bij uit
stek, was voor velen al een luxe. En het verplichte
belastingplaatje, dat een een rijksdaalder kostte, een
te grote uitgaaf. Werklozen konden er gratis een krij
gen, met een gat er in gestansd. Wat sommigen als een
schande ondervonden, omdat iedereen het zien kon.
De politie hield wel eens controle op die belasting-
placttjes, zoals ook op de properheid en de juiste lengte
van het witte achterspatbord en het brandende achter
licht, die midden dertiger jaren verplicht werden.
Wie de zaak niet voor elkaar had, kreeg een bekeuring.
Zelfs als je stuur te laag stond, kon je al een terecht
wijzing krijgen. Daar zou je nu eens mee moeten komen...
Zoals de mensen nu allerlei extra's aan hun auto plak
ken, kon je vroeger je fiets completeren. Spatlappen,
extra schijnwerper, kilometerteller of snelheidsmeter,
voetrusten, jasbcschermersTT-stuur, gezondheids- of
sportzadel en voor de fietser zelf regenpijpen en kap-
handschoenenwaren veel geziene accessoires.
Hoewel het eigenlijk niet mocht, zetten wij jongens wel
eens een autostuur op onze fiets. Bij Dirk Minnesma of
bij Jan Wit, de autosloper, kon je zo'n stuur met een
beetje geluk of zeuren wel los krijgen.
In de oorlog werd zelfs in de huiskamer gefietst. Dat
wil zeggen: de fiets stond op een standaard, met het
achterwiel van de grond, en zo kon men al trappend, een
of twee lampjes laten branden. Ik herinner me dat twee
jongens bij zulk licht hun huiswerk zaten te maken. Als
het te zwak werd, riepen ze: "We zien niets meer... Pa,
trappen
