Van deze personen wist mijn zegsman verder weinig te vertellen.
Of het verzetsmensen waren geweest, daarvan was hij niet zeker.
Hij wist alleen nog te vertellen, dat het een vergeldingsmaatregel
van de Duitsers was geweestomdat enkele mensen van de "ondergrond
se" een nabijgelegen spoorwegbruggetje hadden vernield.
Jarenlang liep ik mee met de zogenaamde "stille tocht" op 4 mei.
Dan - om 8 uur - enkele minuten volkomen stilte.
En dan gaan de gedachten
"Hier hebben ze toen gestaan1.'
"Misschien hoorden ze, net als ik nu, de vogels fluiten?
"Dit hier, was het laatste wat ze zagen?
"Of zouden ze, staande tegenover hun moordenaars, niets van dit
alles gehoord of gezien hebben
"Waren hun laatste gedachten bij hun dierbaren
Maar steeds meer kwam bij mij de vraag naar voren: Wie waren het -
wat zouden ze gedaan hebben. Ik loop mee in een stiïle tocht naar
dit monument. Zolang ik niets meer weet, kan ik hier iedere verzets
strijder gedenken. Maar is het niet zinvoller, om staande bij dit
monument, toch iets meer te weten van hen, die hier gevallen zijn
Is dat geen zinvoller gedenken
En eer ik elke gevallene zó niet veel meer
In het dagboek van dokter Destree las ik:
zondag 15 april
Dit lezend, dacht ik: Wie was deze juffrouw D. de Goede?
Zouden nog meer mensen het gezien hebben
Indien wel, dan wordt het tijd dat het verhaal van de ooggetuigen
cp papier komt.
Op 15 april 1985 was er een herdenkingsbijeenkomst. Het was immers
40 jaar geleden.,..
Opnieuw rees de* vraag: Wie waren het Wie herdenken we
Wat doden ze Waarom net zij
Het is niet goed dat we alleen maar een stel namen hebben.
Die mensen gaven hun leven.
Het minste wat v;ij daar nu nog tegenover kunnen zetten is hun nage
dachtenis te eren.
-18
20 gevangenen uit Amsterdam werden tegenover de halte St.Pancras
gefusilleerd als repressaille voor het vernielen van het bruggetje
op en: ge honderden meters afstand van de spoorwegovergang.. Juffrouw
D. de Goede heeft het gezien en doet mij het relaas, ziedend van
verontwaardiging.