Er zijn mensen die het nog steeds moeilijk vinden om een Duitser vrien
delijk te bejegenen.
Nog niet zo heel lang geleden vertelde een oudere Panorasser me nog
het volgende verhaal:
Ergens wel een vermakelijk verhaal.
Ook tekenend.
Want deze mijnheer had in de oorlog nog veel meer narigheid van de
bezetters ondervonden.
En, zoals hij, zijn er nog veel meer. En vaak hebben zè oog veel erger
dingen meegemaakt.Dat zij moeite hebben met "het vergeven en vergeten"
is begrijpelijk.
Nadrukkelijk wil ik echter stellen dat het niet mijn bedoeling is om
met dit verhaal bepaalde haatgevoelens op te roepen of aan te wakke
ren.
Ik hoop dat uit het volgende duidelijk zal worden, wat wel mijn bedoe
ling is.
In 1950 kwam ik hier in St.Pancras wonen.
Al gauw viel me het monument op.
""Waarom staat daar bij die spoorwegovergang een monument
Ik kwam te weten dat op die plaats, tegen het eind van de oorlog,
twintig mensen waren gefusilleerd. Ook, dat de namen van de gefusil-
leerden te lezen waren op het monument.
In le
"2 oen de Duitsers hier na de oorlogweer voor het 'ëerst als toe
risten kwamen, kwam er ééntje in de Langestraat op me af. Hij vroeg
me de weg.
Weet je wat ik toen zei
""Eerst mijn fiets terug. Want die hebben jullie me in de oorlog
ontstolen