Herinneringen
aan WO II
oorlog die u, mondeling of schriftelijk
met ons wilt delen? Laat het ons weten
en wij nemen contact met u op.
kakelepost@gmail.com
Duitse dolk liggen. Hij schopte dit vervolgens onder een aardap-
pelkist en vertrok uit de stal. De dag erna waren de Duitsers weg
gemarcheerd, zij gingen via de Afsluitdijk naar Duitsland, en lag
de dolk nog in de stal. Een prachtig, toch wel heldhaftig, verhaal.
De Tweede Wereldoorlog was een goede maand aan de
gang toen ik werd geboren. In Sint Maarten, vier kilo
meter van Schagen. Het spreekt bijna vanzelf dat mijn
herinneringen aan die oorlog gering zijn.
ken voor mijn leerlingen. Ook brengen we een bezoek aan het
museum in het slottorentje, hier kreeg ik enkele jaren geleden
voor het eerst de dolk van mijn opa in handen.
Mijn beeld van de oorlog is verbreed en ik vraag mij al lang niet
meer afwaarom mensen zoveel waarde hechten aan Doden
herdenking ofBevrijdingsdag. Door alle ervaringen kan ik een
inschatting maken van de impact van de oorlog, hierdoor heb
ik ook waardering gekregen voor de vrijheid waarin wij mogen
leven. Dat deze vrijheid niet vanzelfsprekend is, is een les die we
door moeten blijven geven aan komende generaties.
zeggen, aan de voorkant ging dat wel, daar kon je bij, maar de
achterkant, die achtergalgen, zoals ze heetten, dat was een enorm
gepruts voor vierjarige vingertjes. Er kwam een dag dat ik naar de
wc geweest zijnde, er in slaagde ook die knoopjes door de gaatjes
te frunniken. Trots stapte ik door de deur van de wc de ruimte in
die diende als wasplaats en schuur en riep dat ik mijn achtergal
gen vast had gemaakt. Bij en voor de deur naar buiten stonden
mijn ouders en nog meer mensen. Succes verzekerd, meende ik,
maar niet heus. Geen blik werd me waardig gekeurd, niemand
Dat had anders kunnen zijn, maar Sint Maarten lag geen enkele
dag in de vuurlinie, zoals ooit het geval was tijdens de Engels-
Russische invasie van 1799.
Veel van mijn leeftijdgenoten hebben andere, veel traumatischer
herinneringen aan die jaren. Sommigen maakten bombarde
menten mee, anderen hongersnood. Er zijn er die herinneringen
bewaren aan huiszoekingen, aan verstopte ofweggevoerde
ouders, ofbroers, ofzussen. Niets van dat alles overkwam mij,
geluksvogel.
De eerste zomer met herinneringen, die van 1944, is ook de laat
ste oorlogszomer die ik meemaakte. In de volgende, die van 1945,
was heel Nederland bevrijd.
In die tijd droeg een jongetje galgen om zijn broek op te houden,
net zoals volwassen mannen. Al heel jong leerde je die galgen,
waaraan aan de voorkant en achterkant gespleten leertjes met
ogen zaten, bevestigen aan de knopen aan je broek. Dat wil
Inmiddels ben ik zo’n acht jaar verbonden aan het Regius Col
lege als geschiedenisleraar. In mijn lessen komen ieder jaar gast
sprekers van Herinneringscentrum kamp Westerbork langs op
school. Oude, vaak fragiele mensen die vol hartstocht en emotie
vertellen over hun persoonlijke ervaringen met de Tweede
Wereldoorlog. Deze verhalen maken altijd grote indruk op de
leerlingen, maar ook op de docent: ik dus. Door de jaren heen
hoorde ik verhalen van de dochter van een tamelijk bekende
NSB’er, meerdere mannen en vrouwen die op allerlei manieren
weg werden gesmokkeld om onder te duiken, (kinderen van)
verzetsstrijders en Nederlanders die betrokken waren bij de
oorlog in Indonesië. Naast de bezoeken van gastsprekers lopen
we jaarlijks met de leerlingen langs het monument waar ik als
kind kwam, bekijken we de struikelsteentjes in de Magnusstraat
en vertel ik over de beschieting van de munitietrein. Op deze
manier probeer ik de Tweede Wereldoorlog ook tastbaar te ma-
J
uil
Heeft u ook een herinnering aan de
Klaas Kleine
11
De auteur, drie jaar oud; spelen
op de klinkerweg ging gewoon in 1943.
■I
