Herinneringen aan Carel Beke
(1913-2007)
nu**»* -
firn
Wim Settels
Kort na Kerstmis 2007 overleed in zijn woonplaats Velp de bekende
kinderboekenschrijver Carel Beke. Van 1933 tot 1944 was Beke onderwijzer aan
de Aloysiusschool. Het hoofd van de school was Johan Settels wiens zoon Wim
daar eveneens als onderwijzer heeft gewerkt. Zijn herinneringen aan de veelzijdige
schoolmeester Beke heeft hij in onderstaand verhaal samengevat.
deze onder andere schreef: "Ik denk aan
de zesde klas van mijn lagere school. Wat
ik daar geleerd heb, geen idee, maar Pim
Pandoer was in dat jaar zeer aanwezig.
Dat kwam door onze onderwijzer, die
ook van Pim Pandoer hield. Aan het eind
van de ochtend las hij er een minuut of
tien uit voor en aan het einde van de mid
dag weer. Dat deed hij fenomenaal. Als je
tussen de middag naar huis ging, kon die
pauze je niet kort genoeg duren. Je wilde
weer naar school, de lessen nam je op de
koop toe. Je verheugde je intens op het
vervolg van het adembenemende Pim
Pandoer avontuur."
We schreven elkaar regelmatig en min
stens één maal per jaar bezochten wij
hem in z 'n prachtige flat in Arnhem. Hij
had daar een grote zitkamer waar heel
veel boeken stonden, waaronder natuur
lijk alle boeken van zijn hand.
Hij had een enorme hoeveelheid geluids
banden met door hemzelf opgenomen
klassieke werken, waaronder veel piano
concerten, alles keurig gerangschikt op
componist, werk en datum. Naast z'n
piano lag een stapel pianoboeken die hij
van Leo König had geërfd. Leo was de
vaste begeleider van het door Beke opge
richte kinderkoor 'De Schager
Krekeltjes'.
NOOER-SERIE
Bij haar brief deed Carla ook een artikel
van 5 januari van Thomas Verbogt,
columnist van de Gelderlander, waarin
Tussen 1953 en 1969 schreef Beke bijna
jaarlijks een verse Pim Pandoer. Totaal
verschenen er 18 delen.
1997: Carel Beke
krijgt van Wim Settels
het reünieboekje
overhandigd
(particuliere
collectie).
In de eerste week van janu
ari kregen mijn vrouw
Annelies en ik een rouw-
circulaire, waarin het
overlijden van Carel Beke
bekend werd gemaakt. In
dezelfde week kregen we
een brief van zijn dochter
Carla, waarin ze zich ver
ontschuldigde, dat we de
circulaire zo laat hadden
gekregen. Hij was
immers al op 27 december overleden.
Hoewel haar vader sinds de
Aloysiusreünie van 1998 weer nauwere
banden met Schagen had vond hij het
laatste eerbewijs zo'n persoonlijke aan
gelegenheid dat hij in besloten kring
gecremeerd wenste te worden.
8
