Vermist
Wo die Walder noch rauschen
dieNachtigallsingt
wo die Berge hoch rasen
derAmbosz erklinkt
Wo im Schatten der Eiche,
die Wiege mir stand.
Da ist mein Heimat,
Mein Bergisches Land
Cor Adolfse De kans dat men deze persoon, Lothar Romünder nog een keer zal
ontmoeten is nihil. Hij werd op 26 februari 1925 geboren. In mei 1944
sneuvelde hij. Het is niet precies bekend waar dat gebeurde.
Zoals zoveel jonge Duitsers moest hij na
zijn middelbare schoolloopbaan in
dienst. Het was immers Krieg. Oorlog.
Hij schijnt een grote wiskundige aanleg
gehad te hebben en hij wilde dan ook
naar de Universiteit zoals hij het zijn
ouders vertelde: "Ik zal laten zien dat ik
het kan." Direct vanuit de Volksschule
"an die uni", zou hij gezegd hebben. Hij
had veel interessen maar vooral boeide
hem de techniek. Hij was een gevoelig
iemand.
Hij moet het Nazi-regime hebben
bewonderd met zijn nog geringe levens
ervaring en de overweldigende
macht van de door Goebbels
beheerste pers, radio en film. Wie
kan nü zeggen wat deze jonge
man tóen verkeerd deed door zich
aan te sluiten bij de WafFen SS De
bazen daarvan stroopten de mid
delbare scholen af naar begaafde
jongelui. En ach, wat wisten
dezen af van de praktijken van die
elitekorpsen. Het is gemakkelijk
oordelen met de kennis van nu.
Haringhuizen
In de zomer van 1968 ondernam ik als
klasseleraar met een schoolklas van het
Skavel in Schagen, een excursie naar de
Willibrorduskerkin Haringhuizen met
de vloer met bijzondere grafplaten. Zelfs
mochten we de toren beklimmen tot in
de bovenste ommegang met de met leien
bedekte spits. Het was prachtig weer.
Terwijl ik daar rondliep viel mijn oog op
een leitje met daarop een in het Duits
gestelde potloodtekst, waarvan de datum
eronder geschreven mij intrigeerde:
Het was een gedichtje waaruit heimwee
sprak:
Lothar Romünder
Solingen Wald
7. Januar 1944
18
