Openbars Yerkoopini
te Schagen.
VIJF nieuwgebouwde
BURGERWOONHUIZEN
Woensdag 19 Febrairi'19
en ninsdag 25 Febrnarl d.a.v.
Maar al in 1924 valt het doek door een
merkwaardig faillissement. Zonder ook
de privacy van Vlaming te willen schen
den komt, uit kringen die hem van nabij
hebben meegemaakt, het verhaal van een
liefdesaffaire, die hem ten gronde richtte.
En het vertrek van het echtpaar Vlaming
naar Den Haag, dat je zou kunnen uitleg
gen als vlucht, zou daar op kunnen wij
zen.
Overigens had niet alleen Schagen een
Royal Theater. Aan het Grote Noord 37 in
Hoorn opende Vlaming op 27 maart 1918
ook een Royal Bioscoop, die overigens
weer op 4 maart 1920 ter ziele ging. Meer
hierover in de doctoraalscriptie van
Femke Ramaker: 'De ontwikkeling van
het bioscoopbedrijfin de gemeente
Hoorn van 1918 tot 1928'. Vier jaar later
werd dit Theater Royal, dat als brandge
vaarlijk bekend stond, weer geopend.
Om in 1926 verder te worden geëxploi
teerd onder de naam Victoria.
In 1953 kwam Vlaming, gekist en wel en
slechts 60 jaar geworden, terug naar
Schagen om te worden bijgezet in het
Kotarii"aT TAI DEM
BEHGH U Sckagta, ul op
WJ i»»»«
bij toeslag, telkens des a-rond»
7 uur, In het hotel van deo heer
J. 1GE&Z aldaar, ten ventoek»
ran den heer J. R. VLAMING,
publiek verkoopsm
mot verdieping, optrek en bleek
veld, aan de Rogentenstraat te
Schagen, bewoond door de beo-
ren Bljleóna, De Boor, Raar, Keuris
•n Tlnga.
Aanvaarding In eigendom en ge
net bij de betaling der kooppen
ningen op 8 April 1919.
Lasten vanaf 1 Januari 1919.
familiegraf op de roomskatholieke
begraafplaats. Een grote Schager zoon
was terug op de piekwaar hij hoorde. En
ik denk dat het nu eindelijk wel eens tijd
is om hem te eren met een straatnaam.
Bijna de voorstelling gemist
Mijn eigen kennismaking met Royal was
ergens in 1977. Toenmalige chef redactie
Verduin had rond een uur of half vier 's
middags nog wel een leuk menselijk ver
haaltje zoals hij dat noemde. Maar ja, hij
lurkte lekker door achter zijn blauwe
typemachine, wachtte dat Niestadt met
een zogenoemde groentesoep foto was
geweest (die weigerde namelijk nieuwe
fixeer te kopen als uitvloeisel van stukge
lopen loononderhandelingen) en ging
vervolgens huiswaarts waar Lydie wacht
te. Maar die menselijke stukjes beteken
den normaal gesproken voor de redactie
dat je weer net als elke dag trouwens,
rond een uur of half tien op een verlaten
station richting Anna Paulowna stond te
staren naar de twee gele koplampen van
de trein, om de conducteur de treinbrief
te overhandigen met de kopij van die dag,
die dan via een koerier vanaf stattion
Almaar naar de drukkerij aan de
Edisonweg werd gebracht.
De opdracht luidde: "Joepert Blokdijk,
leuke paardenman, eigenaar van de
Detrabar".
In Middenmeer aangekomen werd me
nadat ik me had voorgesteld een stoel
aangeboden. Waarna me werd toege
schreeuwd dat er niks werd geschreven
voordat de literfles Vieux die op tafel
stond leeg was.
Er volgde een wereldreis langs café's,
drafbanen, de ingewanden van het huis
van zolder tot kelder, iets wat volgens - ik
mocht Joepert zeggen - met gastvrijheid
te maken had en een realistische weegave
van een uurlang gevecht tussen mijn
schenkheer en een plaatselijke crimineel,
die hem zwaaiend met een revolver ooit,
ergens in een kroeg, had toegevoegd toen
hem geen drank meer werd geschonken:
"Zo en nu gaan er dooien vallen". Waarbij
buiten een hele politiemacht was samen
getrokken voor het geval een van beiden
naar buiten zou vallen. Plotseling werd
KSl
6
