met zijn
gen was ver
een baan
tnvaarden.
Achterhoek
was door
Lantman,
erij had,
functie
old werkte
;m Dekker,
hij ver-
nslotte in
werken.
Ien over
tgeerder.
elde hij over
die in die tijd
ds en Olivier.
en kwam ook
weer boven,
rzorgingste-
de oorlogsja-
jaar gewor-
Jtrechteen
er. Hier werd
een self-
let. vak beter
ïinatoren.
ren'
bewonde-
nder stoelen
jk 'merken
<wam op de
Naarmate
rinnerin-
oeger, dan
oei van diep
ar boven
ïjn moeder,
tijd vader
nk gezin,
het spoor
tschappe-
bij alles en
gen, maar
op landelijk
Schagen
i hij graag
nensen.
dit werk te
loeder had
een druk leven. In alle vroegte stond ze
op en spoedig daarna meldde zij zich
aan de overkant van de spoorbaan. De
spoorwegleiding wist zo dat ze present
was en dat de zaaltjes bij de overweg in de
Hoep goed zouden worden geregeld.'
Maandag, wasdag
Naast wachteres was ze ook moeder
en had ze toch de eerste zorg voor haar
opgroeiende kinderen; die moesten
worden gevoed, gekleed en er ook nog
netjes uitzien. Daar stond ze op. Als
vader weer eens naar een vergadering
of bijeenkomst wachtte moeder hem
dikwijls op. Al 'wachtende' zat ze ach
ter de naaimachine om vele naai- en ver-
stelgoed weg te werken, wassen deed
ze met een wasbord in een zinken teil.
Vader hielp haar bij de voorbereiding.
Zondagavond zette hij een grote ketel
met water op het zwarte fornuis. In die
tijd was het gewoon dat mensen op
maandag de was deden en dan lag er wel
het een en ander. Het liefst wilde moe
der deze zo mogelijk gedroogd, gestre
ken en wel in de kast hebben. Dat lukte
lang niet altijd. In de herfst en winter
werd de was nog eens extra door de
wringer gehaald en vervolgens op een
houten rek rondom de kachel gezet.
Eer zo'n was dan droog en wel en in
de kast lag. Dat kostte veel meer tijd.
Donderdag, marktdag
Vroeger was het op donderdag altijd erg
druk in Schagen, want er was markt. In
mijn jonge jaren werd al het vee voor de
wekelijkse markt lopend aangevoerd.
Boeren uit de richting van Barsingerhorn
kwamen dan via de Snevert en de Hoep
Schagen binnen. Wij hielpen moeder
zoveel mogelijk om aan weerszijde van de
weg op de spoorbaan te staan. De koei
en of schapen werden op deze manier
over de rails geleld en zo richting markt
in het centrum van' Schagen gedre
ven. De! Markt begon altijd vroeg en het
was voor de kinderen op donderdag
vroeg opstaan, vlug in de kleren en
moeder helpen zo goed en zo kwaad
als het ging. Winterdag was de aan
voer van vee een stuk minder, maar dan
kwam het wel voor dat de overweg eerst
sneeuwvrij moest worden gemaakt en
zo was er toch weer veel werk te doen.'
Een treinbeschieting in Schagen
Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd
er op het spoorwegemplacement van
Schagen een geweldige treinbeschieting
uitgevoerd. Willem Dekker daarover: 'Ik
kwam net met een collega terug uit de
Wieringermeer waar we voedsel hadden
gehaald, toen twee Engelse jachtvlieg
tuigen de trein begonnen te beschie
ten. Onder het tumult van ontploffende
wagons vloog ik naar onze wachterswo
ning, terwijl ik mijn collega toeschreeuw
de: 'Er blijft van Schagen niks meer over.'
Gelukkig kwam het niet zover, maar onze
wachterswoning werd volledig vernield.
Ik was .doodsbang voor mijn vrouwen
kinderen. Ons huis was nog niet hele
maal weggevaagd toen ik er aankwam.
Ik trapte de deur in, keek rond,riep, en
toen ik geen gehoor kreeg en ook nie
mand zag, had ik de zekerheid dat mijn
vrouwen kinderen waren ontsnapt.
Achter een versperringsmuur vond
Willem Dekker zijn gezin. Ongedeerd,
dat wei. Maar ,'"huis en inboedel waren
totaal verwoest. Dat was het ergste niet,
al was het triest te zien hoe het gasfor
nuis was gesierd' met een granaatschelf
en zeven kogelgaten. Het spoorhuis aan
de Hoep, dat bekend stond als num
mer 17, was onbewoonbaar geworden.
De familie Dekker vond aan de andere
De huisjes aan
de Hoep waren
onherstelbaar vernield.
15