Op de bon
Jan Eichhorn en Marjorie Pigge
Na de bevrijding bleef een groot aantal artikelen nog enkele jaren op de
bon: niet alleen voedsel, maar bijvoorbeeld ook schoenen, kleding, textiel
en brandstoffen waren schaars. Het Centraal Distributie Kantoor publi
ceerde in alle kranten met welke bonnen bepaalde producten konden
worden aangeschaft. Deze bonnen moesten dan worden ingeleverd bij de
winkelier. Plaatselijke distributiekantoren voorzagen de mensen van de
benodigde bonkaarten. De gemeenten Barsingerhorn, Harenkarspel,
Schagen, Sint Maarten, Warmenhuizen, Wieringerwaard, Winkel en Zij -
pe vormden gezamenlijk de Distributiekring Schagen.
Natuurlijk zag iedereen verlangend uit naar het moment waarop
alles weer gewoon verkrijgbaar zou zijn. Dit leidde tot opgewekte
berichten in de krant, zoals het onderstaande op de voorpagina van het
Noordhollandsch Dagblad van 23 februari 1946:
i
NOG DIT JAAR?
Vleesch zonder bon?
j
Op een vergadering van den Noord-Brabantsehen Christel.
Boerenbond heeft de voorzitter van den Kath. Ned. Boeren-
en Tuindersbond, de heer F. Smits van Oyen, als algemeene
verwachting uitgesproken, dat in den loop van dit jaar het
vleesch van den bon zal gaan!
Hoop doet leven, maar vlees was eind 1949 nog steeds op de bon...
In de eerste drie maanden van 1946 werden 1.500.000 paar staats-
schoenen in de distributie gebracht. Deze schoenen waren van een min
dere kwaliteit dan men voor de oorlog gewend was. Het was nog niet mo
gelijk om schoenen in een volkomen vooroorlogse uitvoering te vervaar
digen. Alle distributiediensten kregen een opgave van het aantal bonnen
dat zij mochten uitreiken. Met deze toewijzing konden de talloze aanvra
gen, die al van 1943 af dateerden, in behandeling worden genomen. Er
waren echter veel meer aanvragen dan schoenen, zodat het niet mogelijk
was om alle aanvragers op korte termijn van schoenen te voorzien. Aan
gezien men meende dat het afwikkelen van oude aanvragen voor schoe-
nenbonnen onbillijkheden voor sommige bevolkingsgroepen met zich
meebracht, werd een nieuw distributiesysteem opgezet. De oude aanvra
gen vervielen daardoor. Per maand werden 60 paar schoenen per dui
zend inwoners gedistribueerd, daarvóór waren dat slechts 33 paar. De
nood werd enigszins verzacht, aangezien er ook nog twee miljoen paar
Amerikaanse importschoenen gedistribueerd konden worden. [Noordhol
landsch Dagblad, 23 februari 46] Schagen telde ca 4500 inwoners en
kwam dus in aanmerking voor ongeveer 270 paar staatsschoenen per
maand, veel te weinig om aan de behoefte te voldoen.
In de raadsvergadering van 14 december 1945 stelde raadslid De
Moei vast dat ook de voorraad textiel die aan Schagen was toegewezen
bedroevend klein was geweest. Er was wel een flinke voorraad aanwezig,
maar deze was bestemd voor de bewoners van de Wieringermeer, dus
daar hadden de inwoners van Schagen niets aan. Voor een aantal men-
33
