Het erf van de boerderij was nogal ongelijk, en voordat we weer op de weg
waren schoot de handwagen plotseling vooruit, en alle zes zakken gleden op
de grond. We moesten weer helemaal opnieuw beginnen. Maar de tweede
keer was meer suksesvol, en we waren weer op weg naar huis.
Maar ofschoon de weg vlak was, de lading was zwaar, en we waren reeds
tamelijk moe, en hadden nog een lange weg voor ons. Ook nu rustten we
na elk half uur lopen vijf minuten, maar spoedig stopte we elk kwartier. En
toen liepen we vijf minuten en stopten vijf minuten. Als we op deze manier
door zouden gaan, dan zouden we zeker niet thuis komen. We stopten bij
een boerderij en vroegen om een glas water, er was echter geen druk op het
water en toen we een buitenkraan open draaiden kwam er geen druppel uit.
Maar we waren in staat om voldoende water uit die kraan op te zuigen om
onze dorst te lessen.
Steeds meer wagens reden ons voorbij, en meer dan eens lieten we onze
handwagen staan, renden van de weg af, en vielen plat op de grond in het
gras langs de weg, omdat de Spitfires zeer druk aan het schieten waren, en
we niet altijd zeker waren wat het volgende object zou zijn wat onder vuur
genomen zou worden. We hoorden hun kanonnen vele malen. Ook hoorden
we een aantal harde knallen, of beter gezegd explosies.(De volgende dag
hoorden we dat de Duitsers de dijk opbliezen om de polder onder water te
zetten. Ze slaagden daar echter niet in omdat de gaten niet diep genoeg
waren.)
En we gingen weer verder. Maar we begonnen nu toch wel echt moe te
worden, en dachten erover om een paar zakken aan de kant van de weg
achter te laten, om de lading wat lichter te maken. Echter juist op dat
moment kwam er een paardewagen voorbij die niet zo vol was als de
meesten, we riepen de koetsier aan, en vroegen waar hij naar toe ging. Hij
antwoorddes "Schagen".
Intussen was hij gestopt, en wij vroegen hem om een paar zakken voor ons
mee te nemen, zodat voor ons het gaan wat makkelijker zou worden. Tot
onze vreugde willigde hij ons verzoek in en nam geen twee, maar vier
zakken van ons over Hij beloofde die af te leveren op het adres van m'n
grootmoeder, Opoe Schouten op het Noord in Schagen.
Met twee zakken inplaats van zes gingen we opgeruimd verder. Toen zagen
we achter ons een wagen aankomen die bijna leeg was. We vroegen waar
ze naar toe gingen. "Zijdewind" was het antwoord deze keer. Nu is
Zijdewind ongeveer acht kilometer ten zuiden van Schagen aan de
hoofdweg. "Mogen we met U meerijden"? vroegen we de koetsier, omdat
zelfs met slechts twee zakken, het langzaam maar zeker te zwaar werd voor
ons. "Nou vooruit dan maar", zei de koetsier, en kwam van z'n hoge
zitplaats af om ons te helpen de zakken in de wagen te tillen. We draaiden
onze handwagen andersom en sprongen op de achterkant van de paardewa
gen, en trokken onze handwagen bij de handleuning achter de paardewagen
aan. Wat een opluchting!
Spoedig bereikten we weer de grens van de polder. Maar nu was de weg
afgesloten door een Duitse controlepost. Alles en iedereen was verdacht.
Allemaal moesten we ons identiteitsbewijs laten zien, echter een van de
mannen op de wagen had de zijne niet bij zich Als hij dit niet zou kunnen
tonen, zou hij gevangen genomen worden, omdat de Duitsers op de uitkijk
waren voor 'onderduikers'. Toen zagen de Duitsers een man op een fiets
onze kant opkomen. De man werd aangehouden en kreeg de opdracht om
naar het huis van de man zonder identiteitsbewijs in Zijdewind te gaan, dit
op te halen en naar de controlepost terug te brengen. De Duitsers
De bakfiets en handkar
werden zeer veel gebruikt.
Hoek Gedempte gracht/Laan.
26
