11
„Wel nei" zait 't jóontje, „je het dat bar
misreiden hoor Jan Gert ik mogt nei dürp om
rolskaase van Peet Geertje. Glaik main, is ter
nag 'n warskippertje, die sleipt op de koes bai
me, en die had zukke dinge al."
„Wat zei'j Jaap, rolskaase, wat binne dat
nou voor vrimdhedes, wat mot deer den mit
beure?"
„Nou die binde je gwoon onder je biene en
je gaai raie heene, niks an hoor, en 't gong
fain. Ik be't al drok dein op zaines."
Deer sting me verstand bai stil, nooit zok
hóórt, zien of proeft. Wai zwamme zó nag
efkes over deuze wondere dinge, die volges
hum merakel best op de betonweg wouwe, en
hai nam 't rit op nei huistoe en leitte 2&in
skaase legge.
Aastons d'r of. Wazze dat nouw skaase,
- zo'n allermisefabelst allegaartje van aizer en
bande en nag wat tiereletaintjes?
Sebiet trok me nuwe drillen broek an, hor-
logie op en pet an met 'n haipaal in 't houfd
nei me zus Meraitje, okwel Maartje noemt,
die met me zwager Arie op 'n spuitje 10 me-
nute veerder op de kroft weunde,
„Nó keikeres 'an minsche, deer hewe Gert
Jan nag in de glaze, maar je laaike wel 'n
poepezak, wat dreig je deer tog?"
„Dat zak'k strakkies miskien wel zegge
Meraitje, maar 't is gien rókte paling." Je
moete wete voor rookte paling wol ze d'r
'emd wel vertere".
„Je binne 'n kreng Jan Gert, weerom mag
'k nog niet wete?" fleemde ze, zó nüwskierig
as wat.
Toe Arie d'r was hew 'k Japies skaase m<>'
veul bombarie uitpakt en toe 'k zaide wat 't
wazze, keek ze d'r lilluk op of.
„Nó Jan Gert hei'j zukke verlegen lilluke
dinge en niks aars?"
Das sjaloersegaid moidje zeg 'k je wete
gnies hoe 'ien en taar werkt.
Ze hadden fain zail in de kamer, dus zaide
'k, moet 'k d'r effe op gaan staan, ken nooit
niks gien last.
Dat gedaan. Joos wat 'n alderazie, 't had hil
wat op 't loif eer ze onder wazze, zódat 'r
fitelek niks as opschepperai en grüoskegaid
was, da'k praas 'ad of 'k de klappe van de
zwuup versting.
„Make jullie nouw gien spektakel, 'k zilte
zow in de poepsekarn dat 'r wat beure zei."
Meraitje bleef van bangesgaid bai 't kooitje
van Jannetje, „de ouste ienigste dochter" van
6 maande an't beddelake vrummele. Ik zweit-
le water irj bloed deer bai 't duveltje weer de
brai op wasemde..Opiens gon 'k oovrend, en
dogt te staan. Och jemeneetje, wat 'r toe af-
speulde in minder den gien taid, 't is bar en
bar weest.
Arie zag de gevare en perbeerde main in
me skabelakke te pakke, maar vezelf d'r zatte
gien fesoen meer an. 't Leek main peursies of
'k 'n snaiens in de kniese krege en met me
jewitwol skoot 'k agterstevóore, bons, teuge
de hougróod gloeiede vuurduvel, dat de brai
as 'n fetain wegspoot. Met je vleizegste
lichemsdeel teuge de róoje plek, dat gong me
deur me nuwe drillen broek heene. Oef wa
ha'k 't liiluk te verhapstikke.
Met 'n lie skreeuw vloog 'k v'ruit, maar die
smerige barrele_ an me biene wouwe aars. Ik
groip 't tafellake en deer sloerde 't heele nuwe
survies van Meraitje an dlgele deur de kamer„
En de skaase gonge deitr, boens teuge 't kabi
net, alle faasies stikkend, de spiegel over de
rei, hoe langer hoe harder reed ik met arme
en biene zwoied as mólewieke rond de tafel,
de theekast an splinters en toe bleef ien skaas
in de gerdaine steke, en met de roeie en al
kwam ók dat spul omleig, over me kop, har-
stikke donker was 't, verwoeded skeur 'k eran
en metien vlieg 'k dwars over Jannetje d'ur
kooitje, dat omviel, 't keind gilde op 't zail,
mit ien laanes riep 'k, „graip me den tog
Arie" en krek astie uitviel nei me, sloeg ien
bien nei achleie finaal over zain töone. ilai
brulde veul lilluks. Joos, Joos, 't was 'n hels
kebaal en lewaai van wonder en geweld.
Kloine Japie van oom Jan sting in de deur
te giere: „Wat ken Gert Jan tog foin met os
speule!"
Meraitje zatte eerstes beduurst tusschen de
digele en tr»5de, maar toe, nei hoor, wat deer
uit kwam ken 'k niet skraive zoo miserabelst
bar 't wier.
,Intais tolde 'k deur, mit gien meuglekaid kon
'k ze stil kra'ige. 't Zail was an flarde. Wam
mes toe, de gróoske „Ster van Betlehem** met
pot en al teuge de radejo, die van de wêrom-
stuit van 't tafelkassie kaide, alles hilegaar
verinneweerd. Verlege vreid voor Maraitje
hóór.
„Wat is die Gert Jan 'n pracht kirel", brul
de Japie deer tusse deur.
„Arie", riep Meraitje, „hai is harstikke wild
worren gói de deure los." Ilai dee zoks en
veraggies met 'n gier skóot 'k 'r deur, hoosde
oveh de rolleg, deur 't achterend over de deel
en nel as 'k bai de darsdeure zewat stilstinge
gaf Maartje me 'n oplewaai met de hai-
bezem. ,Deer da's van main" weerdeur ik
ófroist was nei nag veerder. Op de betonweg
wazzer gien houwe meer an en dwars over
skoot ik in de maiem en voor oud vuil mor
relde ik in de prut dat tol op m'n nuwe pet
spette. Op 'n ladder hewwe ze me boitois tuis
brocht, met 'n kikker in ien broekspaip, kroos
in me hurlóoge, en me rolskaase nag an.
Drie dage lai ik «voor móores op de koes,
deernei hew 'k loupe leerd en de skaase weg
brocht in de voddezak, en nou gaai 'k strakke
nei Arie en Meraitje wante.... ik hew in
gien weke fermielie zien, maar wais genogt
róode 'k de keiskist leeg voor „zoenoffer".
Nei 'oor d'r is nag veul broerdegoid. En al is
't seives nag zoo foin in de legstoel, ik blaif
binne, want: Die binne binne, die bine binne.
O zóo. Veul groete.
JAN GERT.
