Brieven in Westfriesch dialect
ZEUMERDAGEN IN DE NEI-TOID
JAN GERT LEERT
ROLSKAATSE
10
De zomer van 1940 was niet veel beter dan die van 1993,
zoals u kunt lezen in het hierna volgende verhaal van
Jan Gert (wie was dit?).
Het verscheen onder de kop 'Brieven in Westfriesch
dialect in het Schager Dagblad van 21 september 1940.
Het archief van de gemeente Scha gen is in het bezit van
enkele ingebonden jaargangen van deze krant welke, na
overleg met de archivaris de heer W.G. Zwerusop het
gemeentehuis ingezien kunnen worden.
Reuzig wirke de leste toid hé, deer kikkert
iederien weer hillegaar van op. We hewwe
nag niet veul zeumer had ve'tjaar, Augustes
was niks as kou en narigaid, maar'hóor Sep
tember zei z'n aige d'rs verbetere.
As je zou her en der de boere zien werke
an de graskuil in 't pikkende zonnetje, zodat
't zweit heullie gezigte afpekelt, en wai de
reuk van dut broeiende gras in onze neuze
kraige den motte wai nag tot de konklussie
kommen, dat ók deuze taid 'n gezegende is
voor de werkers van 't land, want d'r ken
nag veul voer vöor de beiste wonnen worre,
voer, wat wai nów tenminste niet misse kenne,
nów we teuge 'n wintertaid ankaike weer we
niks groosk op weze magge omrede d'r wai-
neg bikkesement te kaupe is voor onze goe-
delêke koeie en skeipe. As je 't niet zürgt te
bouwe is d'r hilkedaal gin ankomme meer an.
Maar niet alliendig deerom is deuze taid
veul weerd, welnènet d'rs meer. Kaik maar 's
veerder den da würft, nei de akkers weer ze
nów an't zigte benne, weer ze het kostlaike
zeid met de gröote Wages wegraie en met
veul lawaai an't darsche benne. Deer ken je
onze bikkesement temet vanuit de grond jsien
opwroette. Asze ze deer nöweris nit alles op
alles zette, den ziet't d'r vöor ons stikkeborde
niks bestig oit, nei höor! Alle jöons en moid-
jes kin je teugeswöordeg op 't land zien wer
ke, en niet alliendeg die van onze boere, o
nei, 6k jong volk oit de stede benne kommen,
niet om te bienerekke maar om te helpe en
metien deris bruin te bakke in de heite zeu-
merzon en te geniete van 't landleve, wat tog
altaid nag z'n aige bekoren houwen heit.
As je seives de veugels trammelant hóór
skoppe in de eipe en ze den as rebelse kwa-
jóons de stilte stikskeuze, as de popels zaggies
staane te ritselen in 't windje dat vanof 't
weste oit óver de lande komt angesloupe,
„zacht as 't vqere anglesklokkie", astie deur
de riede an de slootkante vezelt, laikend te
met 'n oud versie neurend van haimzinege
weedom, vertelled van alles skóone dater nag
is op deuze, deur rampe verskeurde, wereld..
As deer de eived al hangt in te toppe en
riggels van 't bosch gunter wait, en teleste
opperdan skaint te komme as 'n anveugelen-
de zwerm spreuwe en ie teuge je an straikt
glaik 'n kouwe hand die je doet grille, as
't overal stil is, den komt ter aindelek ök wat
vrede; en \ust in je hart en in je louwe kop,
den bekaik je alles ók beter, den is 't goed
wat in de legstoel uit te zakke, want dat geeft
je tevrejenheid trug.
Effain, ók ik was lesten gaan zitte uitzakke
vóór 't huis, we wazze net zewat klaar met
de klussies die nei melkestaid dein moste
worren, ep ik aindelek in gate had dat ók in
boere leve nag wat poezie, zóas ze zuks noe-
me, zit, toe deer Japie van oom Jan an kwam
dangele. Hai had 'n gekkeg pakie bai 'm weer
'n paar ■aizere rolletjes uilstakke;
„Weer komme jij zó laat. uitwerdan Japie?"
zeg 'k teuge 'm. „Hei boskippe dein voor Peet
Geertje? Nouw 'oor den èb ze j'ok fain in de
lure laid, 't is h'arstikke laat worren! Of hei
trut? Den is 't poil drekt wel an en hommeles
as je tuis komp jóonfje'!.