de vergetelheid ontrukt
Oorlog,
óm Helder,
29ste jaargang 2021/3 nummer 90
gewicht van
inwonend bij
ze
bij
De Tyranny verdryven, 1940 - 1945.
Verzetsherdenkingskruis, uitgereikt aan
Elizabeth P. Ingier - Lindenbergh in 1984.
Verzetsvrouw Elizabeth Lindenbergh aan
den Minister van
voor indienstneming
De ondergeteekenden
de Militaire Commissaris
hierna te noemen de Militaire Commissaris, ten deze handelende namens
en
wonende te.
hierna te noemende aangestelde,
verklaren te zijn overeengekomen als volgt
ARTIKEL 1.
vanO.
Mei 1944 (Staatsblad No. E. 33) tijdi genomen
teneinde als zodanig werkzaam te zijn ten
Elizabeth kwam wederom in dienst bij de ge
meente, in februari 1947 benoemd als de eer
ste vrouwelijke ambtenaar van de burgerlijke
De aangestelde wordt met ingang
voet van het Koninklijk Besluit van 16
als
behoeve van het Militair Gezag.
de Graaf op 17 april bereikte kort daarna ook
Bep. ‘Ik ben op zijn begrafenis in Bennebroek
geweest, lopend en op klompen! Ik vond dat een
gênante vertoning, maar ik had geen knappe
schoenen meer.’
De bestuurders van de Wieringermeer vergaten
Bep niet na de bevrijding. De Adviescommissie
(tijdelijke gemeenteraad) deed op 15 mei 1945
de aanbeveling voor ‘aanstelling van mejuf
frouw E.P. Lindenbergh tot ambtenaar van de
burgerlijke stand’. Bep zat toen al op een admi
nistratieve functie bij het Militair Gezag (MG) in
Den Helder. Daar was ze binnengeloodst door
de beroepsmilitair Jacobus Hoekstra die zij in
de winter van 1944 - 1945 in de polder ontmoet
had. Onder de schuilnaam ‘Koos’ gaf hij leiding
aan de 60 man ondergrondse Stoottroepen. De
vonk was in die wintermaanden overgeslagen.
Voor Elizabeth was de relatie serieus: ‘Wij zou
den trouwen.’ Na vier maanden - het MG-dis-
trict Den Helder werd op 1 september opgehe
ven - keerde Bep terug naar huis en Koos werd
overgeplaatst naar Zuid-Holland. In de loop
van 1946 vertrok hij naar Nederlands-Indië.
‘Ik kwam nog een poosje bij gezin en minister
Mansholt thuis in Wassenaar, correspondeer
de met Koos en met zijn moeder in Schiedam.
Maar onze relatie is doodgebloed.‘
De spanning van 3 jaar verzetswerk eiste zijn
tol. Lichamelijk was Elizabeth na de oorlog ern
stig verzwakt. Bep: ‘Ik woog in 1946 nog maar
27 kg en moest in Alkmaar naar het ziekenhuis
om aan te sterken tot ik weer op een
40 kg zat.’ Terug in Slootdorp en
ARBEIDSOVEREENKOMST
van burgerpersoneel door den Chef van den Staf Militair Gezag.
haar ouders aan
De Brink, kwam
graag langs
mevrouw
Meeuwsen.
Die smeerde al
tijd, speciaal voor
Bep, een extra be
schuit met suiker.
Op de wekelijkse
Beurs in Hotel
Smit had ze een
bijbaantje als te
lefoniste. ‘A. Blaauboer wilde dat ik naar Zwolle
kwam, waar de Directie zat, hij had vertrouwen
in mij maar ik ging niet. De oorlog had mijn
onbevangenheid verpest, hulp bij de verwerking
kreeg je niet. Onderling spraken we niet. Ook ik
hield het voor me. Nog lange tijd daarna zocht
ik, om me veilig te voelen, in openbare ruimtes
een muur op, altijd zocht je dekking in de rug.’
op den
