dat gauw bemerkte, zodat ze het kind nog op
tijd kon redden.'Uiteraard zal er ook in het Do
meinkantoor een feestje gebouwd zijn. Een vlag
hadden ze in ieder geval bij de hand want met
die vlag hadden ze vanuit hun Domeinhotel aan
de Terpbewoners, die geen radio hadden, laten
weten dat de vrede getekend was.
En natuurlijk zijn er de verhalen van de bevrij
dingstieners, zoals van Jaap Suidgeest, Bert Lau-
ret, Gré Schutte, Ben Datema, Simon Blijdorp,
Martin van Langerak en anderen.
Dat jonge volkje had gedurende de oorlog vooral
leren zwijgen. Ze zagen veel, ze hoorden veel,
maar die groep moest altijd stil zijn, hun com
mentaar telde niet. De groep jonge tieners werd
door hun ouders op afstand gehouden van de
grote dagelijkse zorgen, afgeschermd voor het
zichtbare oorlogsgeweld. De ouders deden dat
zonder succes; die tieners zagen alles, ze hoor
den alles.
Hun oude dagboeken, hun verhalen laten vrij
wel allemaal zien dat de feeststemming op die
vijfde mei maar moeizaam kwam.
En als je ze er nu op aanspreekt dan hoor je iets
over hun opluchting en over de onzekerheid
toen. Is het dan toch voorbij? Duitse soldaten
namelijk waren bij de ondertekening van de
overgave niet uit beeld verdwenen, ze liepen
nog gewoon rond. Wel met een andere hou
ding. De heersershouding was verdwenen, al
was die houding al eerder aan het inzakken ge-
slagen. Op het einde van de Hongerwinter ble
ken de gamellen van hun leger ook aanzienlijk
leger te blijven. Die jeugd vertelt ook iets over
de zoektocht naar ondergedoken familieleden,
oudere broers, ooms. Naast een uiteengeslagen
gemeenschap was er op familiegebied ook wel
het nodige te herstellen. En over de zorg om de
weggevoerde medemens.
Wel viel op dat heel veel moeders in hun lappen
mand nog enig oranjelint hadden bewaard. De
Nederlandse vlag kwam weer achter het schot
vandaan. Het triomfpoorten bouwen bestond
voor de Wieringermeerders hoofdzakelijk uit
hulp bieden, ze hadden zelf namelijk geen tak
of bloem meer om erin te steken.
De polderevacués die in een naburige stad be
land waren, die hebben nog wel iets van het be
vrijdingsleger kunnen zien en uiteraard juich
ten ze mee.
Die eerste dagen keken de tieners met verbazing
naar het eigenrechtertje spelen door diverse
medeburgers, naar de bevreemdende golf van
broederschap, naar een opvallend nieuwe eens
gezindheid. Maar zelf zochten ze naar de draad
om het normale leven met school en vrienden
weer op te pakken. Om hun eigen vrije leven te
gaan leiden.
Dichteres Vasalis vierde de Wieringermeerbe-
vrijding in het laatste couplet van haar fameuze
gedicht 'Eerst was het water. En daarboven was de
hemel':
anzie hot land, zie do vonuinkto hoven
en zie de boeren naar hun naakte akkers iraan:
Volgende zomer zullen weer de geit1 schoven
vlammend als vreugde-vuren op de nieuwe aarde staan.
Bevrijdingsfeest in de Wieringermeer?
28ste jaargang 2020/1, nummer 85
