eenmaal was gemaakt dan kwam het
vriendje op zondagmiddag op bezoek
en als hij geen koeien te melken had
bleef hij tot 's avonds laat. Meestal
kwam het vriendje dan ook nog op
woensdagavond "de week doorzagen".
Er waren keurige jongens bij die aan de
ouders vroegen of zij verkering moch
ten aangaan met hun dochter, maar
dat was niet algemeen gebruikelijk.
Na enige tijd, meestal een jaartje of zo,
werd er verloofd. Een enigszins wazige
gebeurtenis, die diende om de omge
ving op de hoogte te stellen van het feit
dat er getrouwd ging worden. Die verlo
vingstijd ging meestal heel lang duren
vanwege het feit dat er geen huizen
beschikbaar waren. De woningnood
was in de jaren -50 en -60 schrikbarend
hoog. Verschillende stelletjes wilden
of konden niet wachten en trokken na
de trouwdag bij de ouders in. Een heel
ongelukkige situatie, geen ideale start.
Voordat er getrouwd kon worden moest
het aanstaande bruidspaar aan verschil
lende regels voldoen. Zo moesten zij
drie weken voor de trouwdag huwelijks
aangifte doen bij de ambtenaar van de
burgerlijke stand. Hij of zij noteerde
Fotograaf: op een soort akte alle gegevens van
Hero Rijnsend. het bruidspaar en ook de trouwdatum
werd vastgesteld. Velen wilden ook in
de kerk trouwen. Hiervoor werd dan
een bezoek gebracht aan de pastor of
dominee van de kerk waar het meisje
bij hoorde. Het huwelijk werd aange
kondigd door middel van een akte, die
opgehangen werd in een speciaal kastje
aan de buitenmuur van het gemeente
huis. Die aankondiging diende tenmin
ste drie weken voor de trouwdatum
te geschieden. Dit was ingesteld om
eventuele bezwaren tegen het huwelijk
in te kunnen brengen. Om diezelfde
reden werd in de kerk het huwelijk op
drie achtereenvolgende zondagen van
af de preekstoel aangekondigd. Deze
drie weken heetten de "bruidsdagen".
Voor de receptie en het feest werd vaak
een zaaltje van een restaurant bespro
ken, maar in de Wieringermeer werd
dit vaak gehouden in een gedeelte van
een stal of schuur van de boerderij,
ruimte genoeg hier. Ook werd er een
fotograaf gevraagd om een reportage
van de trouwerij te maken. Nu alles
geregeld was konden de ondertrouw-
kaarten worden gedrukt en verzonden
naar naaste familieleden, vrienden,
buren en zakelijke relaties. Ook kwam
er een advertentie in de (plaatselijke)
krant, hier meestal in de Wieringer-
meerbode. Op de trouwdag zelf stond
al vroeg de fotograaf voor de deur, want
werkelijk alles moest op de foto: het
aankleden van de bruid, het opmaken
van het kapsel, de zenuwachtig rondlo
pende moeder van de bruid, niets werd
vergeten. En dan kwam de glanzende
zwarte bruidsauto aanrijden met daarin
de bruidegom met het bruidsboeket.
Voor de foto moest hij netjes aanbellen
en dan deed de bruid de deur open en
kreeg het boeket aangeboden. Hierna
stapte iedereen in de gereedstaande
auto's en reden achter het bruidspaar
aan naar het gemeentehuis. Nu kon er
eindelijk getrouwd worden
Trouwen in de Wieringermeer
24ste jaargang 2016/1, nummer 73