eenmaal was gemaakt dan kwam het vriendje op zondagmiddag op bezoek en als hij geen koeien te melken had bleef hij tot 's avonds laat. Meestal kwam het vriendje dan ook nog op woensdagavond "de week doorzagen". Er waren keurige jongens bij die aan de ouders vroegen of zij verkering moch ten aangaan met hun dochter, maar dat was niet algemeen gebruikelijk. Na enige tijd, meestal een jaartje of zo, werd er verloofd. Een enigszins wazige gebeurtenis, die diende om de omge ving op de hoogte te stellen van het feit dat er getrouwd ging worden. Die verlo vingstijd ging meestal heel lang duren vanwege het feit dat er geen huizen beschikbaar waren. De woningnood was in de jaren -50 en -60 schrikbarend hoog. Verschillende stelletjes wilden of konden niet wachten en trokken na de trouwdag bij de ouders in. Een heel ongelukkige situatie, geen ideale start. Voordat er getrouwd kon worden moest het aanstaande bruidspaar aan verschil lende regels voldoen. Zo moesten zij drie weken voor de trouwdag huwelijks aangifte doen bij de ambtenaar van de burgerlijke stand. Hij of zij noteerde Fotograaf: op een soort akte alle gegevens van Hero Rijnsend. het bruidspaar en ook de trouwdatum werd vastgesteld. Velen wilden ook in de kerk trouwen. Hiervoor werd dan een bezoek gebracht aan de pastor of dominee van de kerk waar het meisje bij hoorde. Het huwelijk werd aange kondigd door middel van een akte, die opgehangen werd in een speciaal kastje aan de buitenmuur van het gemeente huis. Die aankondiging diende tenmin ste drie weken voor de trouwdatum te geschieden. Dit was ingesteld om eventuele bezwaren tegen het huwelijk in te kunnen brengen. Om diezelfde reden werd in de kerk het huwelijk op drie achtereenvolgende zondagen van af de preekstoel aangekondigd. Deze drie weken heetten de "bruidsdagen". Voor de receptie en het feest werd vaak een zaaltje van een restaurant bespro ken, maar in de Wieringermeer werd dit vaak gehouden in een gedeelte van een stal of schuur van de boerderij, ruimte genoeg hier. Ook werd er een fotograaf gevraagd om een reportage van de trouwerij te maken. Nu alles geregeld was konden de ondertrouw- kaarten worden gedrukt en verzonden naar naaste familieleden, vrienden, buren en zakelijke relaties. Ook kwam er een advertentie in de (plaatselijke) krant, hier meestal in de Wieringer- meerbode. Op de trouwdag zelf stond al vroeg de fotograaf voor de deur, want werkelijk alles moest op de foto: het aankleden van de bruid, het opmaken van het kapsel, de zenuwachtig rondlo pende moeder van de bruid, niets werd vergeten. En dan kwam de glanzende zwarte bruidsauto aanrijden met daarin de bruidegom met het bruidsboeket. Voor de foto moest hij netjes aanbellen en dan deed de bruid de deur open en kreeg het boeket aangeboden. Hierna stapte iedereen in de gereedstaande auto's en reden achter het bruidspaar aan naar het gemeentehuis. Nu kon er eindelijk getrouwd worden Trouwen in de Wieringermeer 24ste jaargang 2016/1, nummer 73

Tijdschriften Regionaal Archief Alkmaar

Kroniek Historisch Genootschap Wieringermeer | 2016 | | pagina 39