Trouwen, wél in de Wieringermeer maar met wie?
straatjes en slopjes van ,,de Meer" naar de
pastorie, waar ze te hooren krijgen, dat ze
op hun trouwdag heelemaal achter in de
kerk zullen moeten huwen."
"Den eerste Zaterdag, als er de namen van
het bruispaar ,,in 't kastje" hangen, gaat
de bruidegom bij den kleermaker zijn brui-
loftspak passen en ook wordt een bezoek
bij dominee afgestoken, die des Zondags de
taak heeft het bruidspaar van den kansel
af te lezen. In Groningen waar het kerke
lijk huwelijk weinig populair is, zegt men
dat ,,de geboden zijn opgegeven", terwijl de
Oldambsters op den dag van ondertrouw
,,achter de troalies in de bakke" komen.
In het Maasvallei-dorpje Buggenum moet
ieder bruidspaar ,,huulbeer" geven en wel
op den Zondag na de eerste kerkelijke
afkondiging, wanneer zij van de preekstoel
zijn gerold", van de preekstoel naar bene
den zijn geworpen" of zoals de Limburgers
dat in hun zangerige taaleigen zeggen, als
,,ze vleegen euver de benk"...
Met dergelijke jeugdherinneringen
kwamen de pioniers naar onze, de
laatste, Zuiderzeepolder.
Terug naar 1930, terug naar de eerste
bewoners van de polder. Velen kwa
men braaf getrouwd aan. Met het hele
gezin. Zij hadden zich om met Vondel
te spreken al geconformeerd aan zijn
fameuze regel uit de Gijsbrecht: "Waar
werd oprechter trouw dan tussen man
en vrouw ter wereld ooit gevonden."
De vrijgezellen hadden nog alle "vrij
heid." Lonkend en knipogend togen ze
door het dagelijkse leven. De huisregels
van vroeger thuis droegen ze bij zich.
De meesten leefden ernaar. En hoe het
verder verliep, dat weten we allemaal
uit eigen ervaring. Getrouwd met je
lief en hoe je aan elkaar gekomen
bent, is een zaak waar jezelf alles
over kunt vertellen. Aan je kinderen
misschien
Prent uit
'Wieringermeer,
voor ons
gemaakt'.
