Hongertochten
In de laatste oorlogsjaren trok men van heinde en verre naar de Wieringermeer op zoek naar
eten. In de steden in de randstad was groot gebrek aan voedsel en werd honger geleden.
Dagelijks werden er grote afstanden afgelegdvaak lopend op slecht schoeiselof op een fiets
met houten banden. Men was dagen onderweg en liep bij thuiskomst nog eens de kans dat
de Duitsers de buit in beslag namen.
Volgens socioloog G.J. Kruiyer passeerden op het kruispunt van inkomende wegen in de
Wieringermeer er per uur wel meer dan hondervijftig voedselzoekers.
Enkele herinneringen.
Toen we de tweede keer naar Middenmeer voeren, konden we niet meer terug. Er stond
een flinke storm, waardoor er hoge golven waren. We hebben twee dagen op het dak van de
Wieringermeerschool gezeten.'
Er kwamen twee vrouwen en een man met één been om eten. Nadat ze gegeten en geslapen
hadden, vertrokken ze op de fiets, beladen met aardappels en wat tarwe. De man reed in het
midden want hij moest geduwd worden.'
23ste jaargang 2015/1, nummer 70
