De laatste opleving van GVK heeft tot on
geveer 2005 geduurd. De laatste jaren be
staat de vereniging alleen nog maar op pa
pier; alleen de Kamer van Koophandel werd
nog elk jaar betaald. Marieke is nu bezig
de zaak over te dragen aan Advendo in
Wieringerwerf: er is al contact geweest met
de K. van K. en ook de notaris is geïnfor
meerd. Waarbij geconcludeerd mag worden
dat de gymvereniging van Kreileroord de
50 jaar net niet heeft gehaald.
Pier Montsma
De gevolgen van de komst van Baron
De diepvries betekende de verdwijning van
de vleesbradende oma (of tante). Hoezo,
zult u zeggen.
Gaat u even mee terug naar de tijd van de
huisslachting. Omdat je een beest niet
deels kunt slachten maar altijd helemaal,
leidde die slacht tot een aanzienlijke hoop
vleeswaren. Of je een varken, schaap of een
kalf of een koe aan het verwerken was, nooit
was een gezin bij machte om het geheel
al etend binnen een paar dagen weg te
werken. Kippen, duiven, eenden, een vis of
een konijn vormden de uitzonderingen. Dat
zijn de één-maals slachtoffers bij wijze van
spreken. Daar zat het probleem niet.
Nee, het grotere beest was bewerkelijk. De
mensheid heeft door alle eeuwen heen een
groot aantal systemen bedacht om het con
sumeren van zo'n beest uit te kunnen sme
ren over vele maanden. Ik heb er niet voor
doorgeleerd maar naar ik vermoed zijn we
ooit begonnen met drogen. Klein snijden en
aan een drooglijn hangen. De zon regelt de
rest vanzelf. Houdbaar zeker en bovendien
heel goed voor je gebit, maar de malsheid
en delicate smaak gingen bij die methodiek
geheel verloren. Zout bood uitkomst. Het
vlees gewoon in een stenen pot leggen, flink
wat zout erover en enige weken laten staan.
Daarna afspoelen en op een droge plaats
ophangen. Gegarandeerd houdbaar, zeker,
maar uiteindelijk smaakt dan alles hetzelfde.
We gingen worsten maken, we gingen
de boel malen en onder vet bewaren, we
gingen braden en wecken. Daarbij werd in
veel gezinnen oma ingeschakeld. Direct na de
slacht moest binnen een dag bijna een heel
varken gebraden worden. Druk, druk, maar
het rook heerlijk en die lieve oma trakteerde
toevallig aanwezige pottenkijkertjes annex
kleinkinderen op een brokje karbonade, een
stukje lever, een plak worst. Heerlijk.
We mogen Baron van Slootdorp er niet op na
wijzen maar het fenomeen diepvries heeft die
heerlijke traditie mede om zeep geholpen.
Want invriezen dat is makkelijk. Dat is snel en
het vlees blijft verser. Het begon meteen vrie-
shuisje in ieder dorp. Daar kon je een afsluit
baar compartiment huren waarin je je voor
raad vlees opborg, Als opgeschoten knaap
mocht ik dan regelmatig in dat ijskoude ge
bouw, met die typisch vleeslucht, graaien in
de diepgevroren voorraad van mijn ouders
om dat ene opgevraagde zakje te vinden.
Vroeger was alles beter, dacht je toen al.
En nu staat in vrijwel elk huis wel een diep
vries of er is minstens een diepvriesvakje
bovenin de koelkast.
Goed systeem, echt, maar over de romantiek
daarvan moet een volgende generatie maar
eens vertellen.
Rein Kooien
28
Kroniek no. 67, 22" jaargang, 2014/1
