en die hing zo aan die strijkplank. Mijn vader
had toen nog een slagerij en onder het
werken door schreef hij dan af en toe een
stukje aan zijn rijm. O, en hij heeft ook nog
eens in een surprise een koeienoog en een
stuk varkensstaart verwerkt!"
Vieren jullie nu nog Sinterklaas?
"O, nee, al jaren niet meer! De jeugd had geen
geduld meer om naar de rijmen te luisteren,
geloof ik. En het verschuift nu allemaal naar
de Kerst".
Na dit gezellige gesprek ging ik een paar
huizen verderop de Sinterklaaservaringen
bespreken met mijn ouders: Bertus en Annie
Meijerink.
Bertus Meijerink is geboren in Diever
(Drenthe) en woonde daar tot zijn 8ste jaar.
"Wij moesten ons Sinterklaascadeau altijd
zoeken. Het was verstopt door het hele huis
heen: achter het gordijn, onder een kast of
in de turfmand. Je mocht altijd maar één
ding vragen. Soms zat er dan nog wel eens
een speculaaspop of taaitaai bij. Ik weet
nog goed dat ik een mooi vogeltje van ijzer
kreeg dat kon bewegen. En ook dat we een
spelletje kregen: ik geloof "Zwarte Pieten"(!)
of zo".
Mochten jullie ook je schoen zetten?
"Nou, ik denk van één keer per jaar. We
deden er dan stro of hooi in en dan zat er 's
morgens zo'n marsepeinen muisje in. Later
verhuisden we naar Middenmeer en kwam ik
op de Wieringermeerschool en daar vierden
we met alle kinderen samen Sinterklaas,
maar ik kan me niet herinneren dat ik ooit
Sinterklaas gezien heb!".
Annie Meijerink-Sikking groeide op in de
Spoorbuurt van Anna Paulowna in een
kruideniersgezin (de Centra). Ze weet nog
goed dat twee weken voor Sinterklaas de
woonkamer werd veranderd in een soort
"showroom" met Sinterklaasartikelen die
uitgestald werden op de tafel. De klanten
konden dan vanuit de winkel komen
uitzoeken wat ze wilden bestellen. Het ging
daarbij om eetbare spullen als chocolade,
muizen, kikkers, letters e.d. De kinderen
mochten vanaf dat moment niet meer in de
kamer komen, maar werden "verbannen"
naar de keuken. In die keuken werd hen
overigens nog eens hevig de schrik op het
lijf gejaagd door buurjongens die met een
ijzeren ketting langs de (houten) muur
schuurden.
Ook hier werd op 5 december 's avonds
een stoeltje gezet bij de schoorsteen. Maar
in dit geval werd het verlanglijstje er nog
bijgedaan! De enige herinneringen aan
cadeautjes die moeder Annie nog heeft zijn:
een groen poppenstoeltje, handschoenen
en kousen. In haar lagere schooltijd ging
de hele Spoorbuurtschool lopend naar het
treinstation om Sinterklaas daar van de
trein te halen. Daar zongen ze hem toe, Sint
stapte op zijn paard en werd door de hele
schoolbevolking begeleid naar zaal Kossen
aan de Molenvaart waar het feest verder
werd gevierd. Elk jaar werden er wel een
paar kinderen naar voren geroepen en die
moesten dan in de zak! 's Middags was de
school vrij. Op een van die middagen sprak
een buurjongen haar aan en zei: "Mijn vader
was Sinterklaas".
In de verkeringstijd heeft ze nog eens een
mooie pot gekregen met een rijm erbij en
van Bertus een "ijzeren ketting met een
afbeelding", die ze nog steeds koestert....
De Sinterklaasvieringen met de 5 kinderen
aan de Schelpenbolweg waren altijd sfeervol
en vol spanning en vreugde. Soms kwam
Sinterklaas in hoogsteigen persoon met één
Piet op bezoek. En natuurlijk stonden in zijn
grote boek allerlei wetenswaardigheden over
de kinderen. Zo wist Sint bijvoorbeeld dat
één van de zoons misdienaar was in de r.k.
kerk. Sint sprak hem eens vermanend toe:
"Je moet wel je ogen op het altaar houden en
niet zo veel de kerk in kijken!".
Diezelfde zoon was nogal eens slordig
met het binnenzetten van zijn fiets. Op een
ochtend bleek de fiets aan de dakgoot te
hangenIn de tijd datde jongelui hun geloof
in de Sint waren verloren werden er de meest
inventieve surprises voor elkaar gemaakt.
11
Kroniek no. 57, 18e jaargang, 2010/3
