konden we niet verder, want op dat moment werden er in Kolhorn op grote
schaal huiszoekingen gedaan door Duitse militairen. We kwamen zo laat aan
dat we niet meer de polder in mochten, bovendien bleek de schuit lek te
wezen. Met behulp van een stuk spek-zwoerd is het gelukt om het gat dicht
te krijgen.
De volgende dag zijn we teruggekomen na in Kolhorn overnacht te hebben.
Er was een groot gezelschap aan boord en we zijn bij diverse boerderijen
langs gegaan om de stand van zaken op te nemen. Het was mooi weer, en
een schip met een goede dieselmotor, het leek wel een vakantieuitstapje.
Onderweg al heel veel schade aan gebouwen gezien. De schade bij ons huis
viel ook niet mee, de voorgevel lag er al uit en ook de schuur was al behoorlijk
beschadigd, alles wat drijven kon was er al uit verdwenen. Op het hooi was
alleen nog de makke huispoes aanwezig, deze hebben we meegenomen, de
andere drie waren verdwenen. Over hun lot behoefden we niet te gissen.
Dat de oorlog spoedig zou aflopen kon een ieder begin mei aanvoelen. Maar
tot op de laatste dag hield de bevolking zich gedeisd. Op de 4e mei kon men
op "Radio Oranje" al horen dat de Duitse bezetters de volgende dag zouden
capituleren. 5 mei: "BEVRIJDING", de vlaggen uit! Die waren we niet
vergeten mee te nemen. Het was GROOT FEEST", ook voor de
Wieringermeerders die overal verspreid terecht gekomen waren. Voor hen
hing daar een schaduw over, de toekomst was onzeker. We konden het ons
toen niet indenken, dat we pas in 1951 ons herbouwde huis konden
betrekken, na eerst nog tweemaal verhuisd te zijn tijdens onze evacuatie en
later nog meer dan vier jaar in een noodwoning bij de boerderij gebivakkeerd
te hebben. Het levenswerk van de eerste "PIONIERS' was vernietigd, maar
geiukkig was er nog genoeg energie over om een tweede keer de schouders
er onder te zetten, en gezamenlijk de wederopbouw van de Wieringermeer
aan te pakken. Nu, anno 2005, kunnen we op hun werk terugzien.
De bevrijding
38
