Badmintonkampioen Carol de Meijer Ze is niet bij de pakken gaan neerzitten, nadat zij geconfronteerd werd met een ernstige vorm van chronische bekkeninstabiliteit. We hebben het dan over de 37-jarige Carol de Meijer uit Wieringerwerf, die door deze handicap haar baan als docent lichamelijke opvoeding aan o.a. de Kon. Juliana Mavo te Wieringerwerf, moest opzeggen, mede door een fusie met de scholengemeenschap Wiringherlant. Een alternatief voor haar werk in het onderwijs vond Carol gedurende de eerste tijd als taxichauffeur en later in een winkeltje in Baby- en Peuterkleding aan huis. De verslechterende mobilteit dwong haar steeds meer in de richting van de rolstoel. Toen dat zo ver was volgde Carol een rolstoelvaardigheidscursus in Tuitjenhorn. Na elke cursus was er altijd zo'n drie kwartier de gelegenheid voor rolstoelsporten, wat overigens ook op een ontspannen wijze de rolstoelvaardigheid bevorderde. Elke avond kwam er een andere sport aan bod, van rolstoeldansen tot badminton en basketbal. Voor Carol viel de keuze op het badminton. "Dat ging er wat rustiger aan toe dan het basketballen". Het rolstoelbadminton ging haar vrij redelijk af en ze had er plezier in. Daarom vroeg een 'medecursist' daar of ze geen zin had om badminton te spelen bij de Marinevereniging "Zeemacht" in Den Helder. Haar 'ja' betekende een wekelijkse rit naar Den Helder. Na enige tijd werd zij samen met haar dubbelpartner Ton Hollaar door de NEBAS, (In die tijd de landelijke organisatie voor lichamelijk gehandicapte sporters), uitgenodigd voor een Nationale Selectiedag in Amersfoort. Beiden werden zij voor een jaar geselecteerd. (Selectie is steeds voor één jaar. Je moet ieder jaar vormbehoud tonen.) Inmiddels zit Carol de Meijer al vijf jaar achtereen bij de Nederlandse selectie. Dit betekent veel trainen: 2 x per week in Den Helder en 2 x per maand in het trainingscentrum te Amersfoort, (straks te Utrecht). Zo kom je nog eens ergens De uitverkiezing van Carol heeft haar en de Bond geen windeieren gelegd. Diverse malen werd zij Nederlands kampioen rolstoelbadminton in het enkel- dubbel- en mixdubbelspel. Ook lijkt Carol te grossieren in Europese en Wereldtitels. Voor deze laatste mocht ze o.a. strijd leveren in India, Spanje, Wales en NieuwZeeland. In dit laatstgenoemde land nam ze de gelegenheid te baat om haar oom, Hans Swier, (de oudste zoon van de kapper van destijds) en zijn familie te bezoeken. Op de vraag hoe het bij de top rolstoelsporters staat met de begeleiding en de verdere faciliteiten, merkt Carol op, dat dat nogal schril afsteekt in vergelijking met de aanpak bij de valide topsporters. Bijvoorbeeld, bij een W.K.-trip gaan alleen een coach en teammanager mee. Die twee begeleiders sjouwen alle bagage en rolstoelen. Kortom, niet optimaal. En het vele reizen en de trainingskosten vereisen ook zondermeer dat je een goede sponsor achter je hebt staan. 26

Tijdschriften Regionaal Archief Alkmaar

Kroniek Historisch Genootschap Wieringermeer | 2004 | | pagina 28