Badmintonkampioen Carol de Meijer
Ze is niet bij de pakken gaan neerzitten, nadat zij geconfronteerd werd met
een ernstige vorm van chronische bekkeninstabiliteit. We hebben het dan
over de 37-jarige Carol de Meijer uit Wieringerwerf, die door deze handicap
haar baan als docent lichamelijke opvoeding aan o.a. de Kon. Juliana Mavo
te Wieringerwerf, moest opzeggen, mede door een fusie met de
scholengemeenschap Wiringherlant. Een alternatief voor haar werk in het
onderwijs vond Carol gedurende de eerste tijd als taxichauffeur en later in
een winkeltje in Baby- en Peuterkleding aan huis.
De verslechterende mobilteit dwong haar steeds meer in de richting van de
rolstoel. Toen dat zo ver was volgde Carol een rolstoelvaardigheidscursus in
Tuitjenhorn. Na elke cursus was er altijd zo'n drie kwartier de gelegenheid
voor rolstoelsporten, wat overigens ook op een ontspannen wijze de
rolstoelvaardigheid bevorderde. Elke avond kwam er een andere sport aan
bod, van rolstoeldansen tot badminton en basketbal. Voor Carol viel de
keuze op het badminton. "Dat ging er wat rustiger aan toe dan het
basketballen".
Het rolstoelbadminton ging haar vrij redelijk af en ze had er plezier in.
Daarom vroeg een 'medecursist' daar of ze geen zin had om badminton te
spelen bij de Marinevereniging "Zeemacht" in Den Helder. Haar 'ja'
betekende een wekelijkse rit naar Den Helder. Na enige tijd werd zij samen
met haar dubbelpartner Ton Hollaar door de NEBAS, (In die tijd de landelijke
organisatie voor lichamelijk gehandicapte sporters), uitgenodigd voor een
Nationale Selectiedag in Amersfoort. Beiden werden zij voor een jaar
geselecteerd. (Selectie is steeds voor één jaar. Je moet ieder jaar
vormbehoud tonen.)
Inmiddels zit Carol de Meijer al vijf jaar achtereen bij de Nederlandse
selectie. Dit betekent veel trainen: 2 x per week in Den Helder en 2 x per
maand in het trainingscentrum te Amersfoort, (straks te Utrecht).
Zo kom je nog eens ergens
De uitverkiezing van Carol heeft haar en de Bond geen windeieren gelegd.
Diverse malen werd zij Nederlands kampioen rolstoelbadminton in het
enkel- dubbel- en mixdubbelspel. Ook lijkt Carol te grossieren in Europese
en Wereldtitels. Voor deze laatste mocht ze o.a. strijd leveren in India,
Spanje, Wales en NieuwZeeland. In dit laatstgenoemde land nam ze de
gelegenheid te baat om haar oom, Hans Swier, (de oudste zoon van de
kapper van destijds) en zijn familie te bezoeken.
Op de vraag hoe het bij de top rolstoelsporters staat met de begeleiding en
de verdere faciliteiten, merkt Carol op, dat dat nogal schril afsteekt in
vergelijking met de aanpak bij de valide topsporters. Bijvoorbeeld, bij een
W.K.-trip gaan alleen een coach en teammanager mee. Die twee begeleiders
sjouwen alle bagage en rolstoelen. Kortom, niet optimaal. En het vele reizen
en de trainingskosten vereisen ook zondermeer dat je een goede sponsor
achter je hebt staan.
26