Fam Meijer: PIONIERS VAN 1933
36
scholen daar overvol. Met de nieuwe school-
cursus verwacht men echter, dat de houten
noodschool in Slootdorp gereed zal zijn. De
opgroeiende jongens en' meisjes hebben het
eenzaam. Het jeugdwerk staat .stil, omdat er
geen gelegenheid is, waar men bij elkaar
kan komen. En zo gaat het de vrouwen
eveneens; voor samenkomsten van de Bond
moet men naar Winkel fietsen, van vele
punten in de polder uit een flinke tocht, - zo
dat vele vrouwen er, zeer tot -hun spijt, in
lange tijd niet meer geweest zijn. En toch is
er grote behoefte aan contact menige
vrouw wordt het af en toe wel eens te bar
in de eenzaamheid.
In Wieringerwerf staat het Zwitserse
houten noodkerk je tussen de ruïnen van de
drie kerken, die hier vroeger in gebruik
waren. Alle godsdienstoefeningen van de
verschillende kerkgenootschappen vinden
hier plaats.
Zo bouwt in de Wieringermeer ook de
huisvrouw onder uiterst moeilijke omstandig
heden,, maar in een vast vertrouwen, mee
aan onze toekomst.
L. van Twisk.
70 jaar geleden, maart 1933, kwamen mijn ouders, Hendrik Meijer en Ottolina Meijer - Lokhorst
met vier dochters uit Zuidlaren (Dr.) aan in de Wieringermeer. Zij kwamen samen in een
vrachtwagentje en aanhanger met de familie Marcus Venema: vader, moeder, twee dochters
en een zoon uit Annen, (Dr.). Het huis Torenstraat 19 te Middenmeer werd ons adres. De familie
Venema kwam tegenover ons te wonen. In Middenmeer was nog geen brug. Alles ging op het
pontje om in het dorp te komen. Gezina en Metty, de twee oudste kinderen gingen al op school.
In de Havenstraat in twee huizen was een noodschool. Later ook in het dorpshuis.
Mijn vader werkte bij de Cultuur- maatschappij. Alles moest nog ontgonnen worden.
In 1935 werd dochter Henny geboren, die nog steeds in de polder woont, nu te W'werf. Toen
werkte mijn vader bij Schuiringa aan de Westermiddenmeerweg. Later bij diens zoon Gerke.
Daar heeft hij tot de onderwaterzetting gewerkt. Het was een bedrijf met veel paarden voor het
werk. Dat was mijn vaders lust en leven, bijv. voor de paardenkeuring de manen en staarten
vlechten met raffia. Dat kon hij heel goed. In 1939 is nog een dochter geboren, Betty. Harmke en
ik gingen samen naar school. De z.g. Wieringermeerschool, die door alle geloven werd bezocht.
De christelijke school ging na enige jaren
apart. Zo gingen katholiek en protestant
samen verder. Pastoor en dominee kwamen
voor het godsdienstonderwijs. Meester
Aalders was de hoofdonderwijzer, een
leraar waar we veel van geleerd hebben.
Fijne herinneringen bewaren we aan die
schooltijd. Vooral de ouderavonden met
zang en toneel, verzorgd door meester
Dekker, en de schoolreisjes met paard en
wagen naar het zwembad in Winkel. Mijn
vader mende dan de paarden. En met het
schip van Butter gingen we ook op reis.
Ondanks de oorlog ging dat allemaal door.
Bij het 50-jarig bestaan van de school zijn
wij alle zes kinderen bij de reünie geweest.
Het was een ervaring om nooit te vergeten.
Door de evacuatie in 1945 hebben we nooit
afscheid van de school kunnen nemen.
Op 17 april 1945 's morgens vroeg, het was
een stralende dag, toen gebeurde het dat
we moesten vluchten. Gezina, de oudste,
werkte bij dokter Werner in Barsingerhorn.
De fam. Meijer in 1933 achter het huis in
de Torenstraat te Middenmeer.
