"Noord-Holland in geuren en kleuren"
Met onderstaand verhaal heeft Anneke Wittink-Mattart uit
Wieringerwerf de derde prijs gewonnen in een verhalenwedstrijd
van ProBiblio met als thema: "Noord-Holland in geuren en
kleuren" over de multiculturele samenleving in onze provincie.
De redactie van de Kroniek feliciteert haar met de bekroning van
dit mooie verhaal.
MEETKUNDE
Een Belg, die nietsvermoedend naar de Wieringermeerpolder
emigreert, weet niet wat hem boven het hoofd hangt. Terwijl het
Vlaamse landschap bezaaid is met bouwsels allerlei en er achter
iedere kronkel in de weg een verrassing kan liggen, geeft de
Wieringermeerse vlakte meteen al haar geheimen prijs: de grote
leegte. Niets staat het zicht op de horizon in de weg. Niets om je
achter te verbergen. Niet eens een koe, paard of schaap. Het is
alsof je in je blootje loopt, wat met die eeuwig blazende wind
geen pretje is.
Kijkend naar die eindeloze verte, valt het op hoe symmetrisch
alles is. Meneer Vandeputte, meetkundeleraar aan het Sint-
Andreaslyceum te Brugge zou, als hij nog geleefd had, verrukt
geweest zijn om zijn vak hier zo aanschouwelijk gemaakt te zien.
Kaarsrechte wegen. De kortste verbinding tussen twee punten is
de rechte lijn. De sloten, evenwijdig aan de wegen, wijken van dit
axioma niet af. Soms zie je reiger ernaast. Roerloos staat hij
daar, bang om de symmetrie te verbreken.
Een goede zeventig jaar geleden heeft Ingenieur Lely met
immense krachtinspanning dit land aan de Zuiderzee ontfutseld.
Zijn opvolgers hebben het ingedeeld in volmaakt rechthoekige
stukken. Lengte maal breedte, zover het oog reiken kan. In de
winter zijn de velden zwart; in de zomer, als de aardappelen,
wortelen en uien groeien, zo groen als biljartlakens.
In de dorpen wonen de mensen in rijtjes identieke huisjes, op
een kluitje. Van zodra de eerste zonnestralen verschijnen, neste
len ze zich eensgezind in hun rechthoekige met schuttingen afge
bakende tuintjes en drinken thee terwijl ze aan een rechthoekige
biscuitje knabbelen, 's Middags trekken ze er op uit. Langs de
rechte wegen en de biljartgroene velden fietsen ze gezellig een
rondje. Voor die ene thuisblijver zijn er alleen maar meewarige
blikken. Wat weet zo'n Belg, die niet eens kan fietsen, nu hele
maal wat gezelligheid is.
De Wieringermeerpolder, een stukje land om van te houden of
om te haten? Ik ben er nog steeds niet uit.
Meneer Vandeputte zou het vast wel geweten hebben.
Wieringermeer, 27 mei 2001
42
