nogal kwaad en al gauw slaan bij mij de stoppen door. De Duitse
commandant grijpt zijn vuurwapen, maar dan gaat Simon Hylkema
tussen ons beiden staan en weet de zaak te sussen. Ik word door
hem teruggestuurd naar Stroe, en zelf weet hij met een andere boot
naar de boerderij te komen. Maar ook daar is onrust. Duitse soldaten
zijn in de nachtelijke uren op bezoek geweest, en daarom willen de
onderduikers graag van hun taak worden verlost. De volgende dag
wordt ook voor hen onderdak gevonden op Wieringen, en ook voor
het vee is daar plaats. De eerste poging om het vee over te brengen
mislukt. Een dag later met minder wind en meer manschappen lukt
het wel. Het grootvee wadend door het water en het kleinvee in een
bootje.
En dan is daar de volgende dag de bevrijding. Heel Wieringen is in
feeststemming. Het oude eiland zat vol met vluchtelingen en
onderduikers en ieder gaat - nu hij kan gaan of staan waar hij wil -
op route naar zijn plaats van herkomst. Voor ons, Galama's, is dat
richting Friesland. De Afsluitdijk is echter nog afgesloten en er zijn
ook geen auto's beschikbaar. In de Hofmanshaven bij Den Oever
liggen twee visserschepen, en de visserlui zijn bereid ons over te
varen als er een vergunning en brandstof komt. En dat lukt.
Op 29 mei gaat alles aan boord, inclusief het vee, dat met een lier
aan boord wordt gehesen. Al bij het verlaten van de haven komen we
het eerste wrakhout tegen uit de Wieringermeer, waaronder een
kerkbank.
In Friesland wordt het gezin goed opgevangen, en na het ontschepen
begint voor de familie Galama pas echt de bevrijding.
549
Teake J. Galama (1992) zoals velen hem zullen herinneren,(foto NH-Dagblad)
