518
MOEDERMAVO PERIKELEN.
Hoe geeft men op verzoek een jarenlang gevecht weer in een kort
leesbaar verhaal? Een onmogelijke opgave en toch gaan we het
proberen
Nu in 2000 zou de Moedermavo 25 jaar bestaan hebben; misschien
bestaat zij nog wel, men heeft immers alleen de naam veranderd. Hoe
kon zo een noviteit op onderwijsgebied ondanks heftige tegenwerking
van hogerhand toch in het onderwijsveld ontstaan? Van onderaf
zogezegd.
Via Engelse les aan huisvrouwen, meestal moeders van onze jeugdige
dagschoolleerlingen, krijgen we het verzoek om die les overdag te
geven.Een vaste avond is voor een huisvrouw min of meer een ramp. We
pluizen de Wet op het Voortgezet Onderwijs na en daar blijkt NIET uit
dat onderwijs overdag aan volwassenen verboden is. Natuurlijk ga je
niet in je eentje als volwassene tussen tieners zitten, maar als
er nu eens alleen enkele lokalen voor volwassenen bij een bestaande
KLEINE mavo zouden zijn?
Graag voor iets meer, iets meer dan alleen Engels.
Maar dan wel integreren! Idioot? Nee, beslist niet! Tieners en
volwassene, samen op een kleine school. Je meent het? Dit zou immense
voordelen bieden. Denk eens aan schoolboeken, die er niet waren; aan
docenten, die er niet waren; aan lokalen, die er niet waren; aan
hulpmiddelen, die er niet waren; aan organisatie, die er niet was,
etc. Daar zouden vele, vele bobo's toch wel voor vallen?
Nou mooi niet, te goedkoop zeker!
Sinds 1972 broedden we onze plannen verder uit, bestookten het
ministerie en instanties met brieven, verzoeken, documenten en
telefoontjes, maar nog steeds nul op het rekest.
Het programma Over de Balk toont aan, dat overheden dikwijls duur
verwarren met efficiency, bevoegd met bekwaam. De Moedermavo werd
afgewezen door het ministerie, de Onderwijsraad, diverse bonden. We
wisten dat we gelijk hadden:nu nog krijgen..We dachten al drie
jaar na over het concept. Dat bleek wel. In luttele jaren waren er
duizenden mavomoeders.
Het duurde ook nog even voor men inzag, dat een bekwame onbevoegde
docent net iets beter was dan een onbekwame bevoegde. Dat een kleine
school beter was dan een "onderwijsfabriek". Dat vrouwen samen met
tieners op een kleine school voor beide groepen ideaal is. De ene
groep motiveert de andere. En hoe!
Maar goed, daar kwam het jaar van de Vrouw in 1975; Joke Smit,
Marie wordt wijzer,de vrouwenbewegingen, Opzij en de Culturele Raad
Noord-Holland. Zij alle roerden zich.Het ministerie kreeg echt iets
over zich heen.
We organiseerden een hearing voor belangstellenden en tot onze
verbazing zaten er opeens 400 vrouwen in de aula. Sommige compleet
met peuters, kleuters en buurvrouwen als steun. Maar zoals we reeds
vermoedden: geen man, geen enkele, zelfs geen brutale. We noteerden:
wel een creche inrichten!
Prof. Idenburg van het Centraal Bureau voor de Statistiek was
inmiddels gekomen met een publicatie over Education Permanente wij
waren krap een maand eerder prof. van Kemenade met: Eeuwig Durend
Leren. Dus de tijd was rijp.Helaas had het ministerie een ander
stokpaardje: de Open Universiteit en als doekje voor het bloeden: de
Open School. De laatste voldeed niet geheel aan de behoeften en de
Open Universiteit was eventjes een flinke stap te ver. Eigenwijs als
we waren, stelden we: als je het onderwijsgat na de lagere school
wilde opvullen, dan moest er allereerst een mavo voor vrouwen komen.
Bovendien hadden zij dan eindelijk iets voor zichzelf.Mannen konden
of wilden niet overdag en hadden altijd nog de avondschool. Met alle
respect een school voor carrieremakers. Zij hadden een strak
programma, geen tierelantijnen en per definitie een andere groep
studentenDat was nauwelijks een optie voor onze,
