Weg uit de Wieringermeer.
485
Onder de vele zorgen van de Directie was de bestrijding van
de aan jonge polders eigene malaria. Dat deze gevreesde
volksziekte (zoals in en rond Alkmaar in het begin van deze
eeuw) geen kans in de Wieringermeer heeft gehad vindt zijn
oorzaak in de van meet af genomen maatregelen.
Door het geven van voorlichting en het uitdelen van be
strijdingsmiddelen heeft Giena Olsder hierbij een werkzaam
aandeel gehad.
Midden in een groeiende gemeenschap levende, want ze was op
17 mei 1932 in het op haar initiatief gezette houtengebouw
voor maatschappelijk werk ingetrokken, was zij voor ieder
een aanspreekbare figuur. Door haar directe contact met het
machtige Driemanschap was zij een ideale schakel bij de
initiatieven van uit de poldersamenleving.
Het gebouw kreeg al spoedig een extra functie, want in juni
1932 werd door de Directie goedgevonden, dat het Witte
Kruis (pas geleden opgericht met als secretaris mej. H
Olsder) een apart lokaal kreeg voor de wijkverpleging en
voor het depot.
30 juli 1932 werden in het gebouw de voorbereidingen
getroffen voor de oprichting van de Boerenleenbank (Raif-
feisenbank) waarvan mej H Olsder secretaris zou worden.
In dezelfde vergadering werd een Comité samengesteld voor
de uitwerking van een plan voor de vereniging Ziekenhuis
verpleging. Met applaus werd ook de maatschappelijk werk
ster Olsder lid.
Juffrouw Olsder was ook het aanspreekpunt voor de eerste
landbouwwintercursus o.l.v. het hoofd van de Wieringermeer-
school in Slootdorp, de heer Heerink.
Al in het begin van 1933 zag Giena Olsder haar taak gaande
weg overgenomen door een zich flink uitbreidende bevolking
met haar capabele besturen. Ook diende de liefde zich aan.
In de Wieringer Courant van 27 mei 19 3 3 kwam een door
ingewijden reeds verwachte advertentie: Verloofd Gini
Olsder, Slootdorp en Jan Stuut, Nieuwe Pekela.
Een paar maanden later meldde de Wieringer Courant dat mej.
H Olsder, landbouwhuishoudkundige uit Wieringermeer, was
benoemd tot lerares aan de landbouwhuishoudschool te
Oldeberkoop.
Vermoedelijk is ze zonder meer uit de polder weggetrokken,
want nergens lezen we meer over een afscheid. Toch werd ze
niet vergeten, want op 26 juni 1936 lezen we in de krant,
dat Jan Stuut en Gini Olsder te Muntendam op 10 juli gaan
trouwen, gevolgd door een dankbetuiging op 14 juli d.a.v.
Het leven in de Wieringermeer gaat zijn eigen gang. De
oorlog, bezetting, inundatie, bevrijding, voor de tweede
maal drooglegging op 11 december 1945, wederopbouw, opnemen
van de herdenkingsfeesten, het feest van de Zilveren Polder
in 1955.
Tussen alle herdenkingsboeken, herinneringsartikelen in
streek- en landelijke bladen een gedegen stuk in de Schager
Courant "van onze correspondent te Middenmeer"zo goed
doorwrocht dat hier een groot kenner van de poldergeschie
denis aan het woord moet zijn.
