Voor de geschiedenis van onze polder zou het van enig belang kunnen zijn om te vernemen hoe de andere
"dijkbewoners" van Domeinen en Heemraadschap de inundatie zijn door gekomen.
Op 11 december 1945 's morgens om 9.00 uur, was het polderpeil van het diepste deel van de Polder
bereikt, -5.00 meter NAP. De Commissie van Wederopbouw stuurde telegrammen naar Koningin Wilhelmina
en naar de regering onder leiding van minister-president W. Schermerhorn om hen op de hoogte te stellen
van dit heuglijke feit. Door de radio komt het verlossende woord: "De Wieringermeerpolder is weer
droog, stek de vlaggen uit".
De Polder was droog voor de winter.
Het laatste materieel werd op 20 december door de aannemer nadat de dijk geheel hersteld en afgewerkt
was, afgevoerd.
Bij de tijdrovende onderzoekingen naar documentatie uit het jaar 1945 is maar één overzicht boven water
gekomen waaruit bleek wie er voor de grote dag van 11-12-1945 alweer of nog inwoner van de
Wieringermeer was.
In de Flevobode van 8 december 1945 stond "Zij die reeds weerkeerden" in de Wieringermeer.
Hoe vonden wij ons huis terug?
Ook na 11 december 1945 met de winter voor de deur, ging het leven verder. Van alle kanten van Nederland
kwamen Wieringermeerders naar de polder met de angstige vraag: "Hoe vinden wij ons huis terug?"
Mevrouw T. Teeling - Geers herinnert zich nog heel goed hoe het thuis verging. Met de kerstvakantie,
van kostschool te Made, kwam zij in Medemblik aan waar haar ouders toen tijdelijk woonden. Op tweede
kerstdag gingen zij met hun twaalven lopend naar de boerderij aan het Wagenpad. Het was een enorme
ravage. Alle muren waren weg, het dak ingestort, er was niets meer van de boerderij over. Vreselijk
f
Met veel lotgenoten zal dat ook zo zijn vergaan. Hoe vonden zij de resten van hun huis of boerderij terug?
De indrukken van de honderden, die in de dagen na 11 december dit moesten verwerken, kan men slechts
bevroeden.
Maar hoe is die 'gangnaar de boerderijen en naar de dorpen met de winkels en al die huizen verlopen,
daarvan is bij het Genootschap niet veel meer bekend dan wat fragmentarische verhalen.
Laten we hopen, dat de lezers eens in de pen klimmen en over hun evacuatietijd en over hun weerzien
van de puinhopen schrijven.
-13 5-