Abraham Langreis, een pionier.
In de Wieringermeerbode van 08-02-1950 zagen
wij, in een kadertje, in "memoriam A. Langereis".
Het trok onze aandacht en daarom is de hele inhoud
overgenomen in de kroniek:
Ons bereikte het droeve bericht, dat de oud
directeur en oprichter van de Z. W.M. de heer A.
Langereis is overleden.
Vooral de ouderen in de Wieringermeerpolder
zullen zich deze flinke boer met zijn helder inzicht
en bezonken oordeel herinneren. Zijn gezondheids
toestand liet vooral de laatste jaren zeer te wensen
over en tenslotte is dan het einde gekomen.
De heer A. Langereis, een echte Noordhollander
zoals zijn naam al doet vermoeden, werd als
bedrijfsleider aangesteld van de proefpolder Andijk.
Na de eerste droogmaking van de Wieringermeer
polder kwam hij als bedrijfsleider op de Prof. van
Bemmelhoeve. Daarna pachtte hij het bedrijf aan
de Ulkeweg nr. B 53 akte nummer 129 dd. 01-11-
1936
De bevolking van de Wieringermeer heeft veel aan
deze vooruitstrevende persoon te danken. Op zijn
initiatief werd in 1937 tot oprichting besloten van
een Zaaizaadvereniging in de Wieringermeer, welke
tot stand kwam na een commissie-vergadering van
de drie landbouworganisaties op 10 december 1937
Op 8 januari 1938 presideerde hij als voorzitter
de eerste vergadering. Twee jaar lang zag de jonge
vereniging ZWMhem als directeur, daarna nog
een jaar als voorzitter. Daarna droeg hij het
voorzitterschap over aan de heer S.L. Mansholt.
Hoezeer de heer Langereis nadien nog meeleefde
met de gebeurtenissen op agrarisch gebied kunnen
zij, die hem gekend hebben, getuigen. Toen dan
ook op 19 juli 1947 met de bouw van het grote
graanpakhuis van de ZWM begonnen werd, legde
hij voor dit bouwwerk, zijn bouwwerk, de eerste
steen.
Op de leeftijd van 53 jaar ging de heer A.
Langereis heen. Moge hij de rust vinden, die hij
in zijn werkzaam leven ten volle verdiend heeft.
In de Wieringer Courant van 15 juli 1939 heeft
een groot artikel gestaan wat geschreven is door
de heer Abraham Langereis.
Het verhaal is in zijn geheel overgenomen in deze
kroniek met behoud van de oude spelling.
Episoden uit het jonge verleden van onze
Wieringermeer.
Het was met eenige twijfel, dat ik aan het
verzoek gevolg gaf met eenige regels iets omtrent
mijn ervaring, opgedaan bij het opgroeien van de
Wieringermeer weer te geven.
De twijfel bestond voornamelijk daarin, dat
het lang niet een ieder gegeven is zijn gedachten
en belevenissen op bevattelijke en eenigszins
delicate wijze weer te geven.
Tot die stervelingen meende ik mij zeker niet te
mogen rekenen. Toch meende ik mij hiervan niet
te mogen onttrekken, hopende dat dit niettegen
staande allicht vele gebrekkigheden toch bij
sommigen eenige belangstelling zal wekken.
Alles is in dit snelle jachtende leven in een
dusdanig tempo aan ons oog voorbij gegleden, dat
in het voorbijtrekken dit niet dan een vluchtige
indruk op ons maakte, daar het eene gebeuren en
wording het andere opvolgde, zoodoende soms
geheel of gedeeltelijk in elkander overgingen. Doch
als men het buitengewone voorrecht gehad heeft,
het geheele wordingsproces vanaf den aanvang
mede te maken en men laat dan alles hetgeen zich
in die negen jaar heeft voltrokken dan is het wel
veel en buitengewoon interessant geweest wat hier
alzoo te zien en te beleven is geweest.
Van zee tot land.
Weinigen is dan ook het voorrecht beschoren
dat zij, zoo als hier door sommigen is mee
gemaakt, hun woonplaats als het ware uit de zee
zagen opkomen.
- 113 -
