68
want die mocht niet naar Nederland. Karel was vermist. Van Bertus
hadden we toen nog niets gehoord. Vooral voor mijn moeder was
dat een zware tijd. De O ndergrondse kwam onverwachts ook nog bij
ons langs en stak met bajonetten dwars door het zeil op de vloer,
omdat ze dachten dat mijn moeder mijn broer Constant daar
verborgen hield.
Voor ons was het nu een zaak om mijn vader naar Nederland te
krijgen. Wij probeerden dat door contact op te nemen met de
Zweedse ambassade. Daar werkte Coen ter Horst. Mijn vader had
vroeger wel eens contact met hem gehad. Die zorgde ervoor dat
mijn vader tot de Duits-Nederlandse grens kon komen. Anthon is
naar een boer gegaan die daar aan de grens woonde, in
Genderingen. Hij heeft alles over mijn vader verteld en die boer
overtuigd, waarop hij besloot met zijn zoons mijn vader op te halen.
Bij die grens was het land gescheiden door een grote sloot. Mijn
vader moest daar 's nachts dwars doorheen. Op de boerderij waar
Anthon zat te wachten, heeft hij kleding gekregen van de boer en zo
konden Anthon en vader naar Heiloo terug met de trein, maar vader
mocht onderweg beslist niet praten.
Na de oorlog,
Anthon en ik waren getrouwd en inmiddels hadden we twee
kinderen: John en Tiny. Toen kregen we bericht dat ons huwelijk
ongeldig was. We moesten papieren ophalen en alles invullen:
bewijs van goed gedrag, van de politie, de pastoor en gemeente. Elk
jaar moesten we opnieuw een verblijfsvergunning halen en dat was
alleen omdat ik op papier schijnbaar een Duitse was. Dat is wel tien
jaar lang zo doorgegaan. Toen kregen wij bericht dat ik eindelijk
Nederlandse kon worden, waarop Anthon heeft gezegd: Dat mag
niks kosten, want anders hoeft het voor mij echt niet meer".
Lieve Suze, wat een indrukwekkend verhaal, Met dit verhaal wordt
nogmaals bewezen dat oorlogen alleen maar slachtoffers maken,
G elukkig kunnen we in het volgende boekje jouw levensverhaal
verder vertellen, want vanuit een fijn gezin met een lieve man en
vijftien geweldige kinderen komen vele verhalen!
Gerda Kuyper-Bruschke
