want ze schieten". M et dat hoorden wij de knallen, en zijn zo snel
56
Dus toen mijn moeder zei, Jdpi@, ga je even mee kijken?, vond ik
dat geweldig natuurlijk. Achterop de fiets bij moeder reden wij vanaf
de Zuideinderweg het Notweggetje in zodat je vlak bij het vliegtuig
kon komen. Fiets tegen het damhek gezet en het laatste stukkie
lopen. Het eerste dat ik zag was een groot gat; daar lag een laars
met een stuk been erin. Dat vreselijke beeld staat nog steeds op
mijn netvlies. Zoiets vergeet je nooit.
Er lagen overal brokstukken van het vliegtuig, een mooi stuk
daarvan, dat zag ik wel zitten. Dus een stuk gepakt, stevig
vastgehouden en zo weer achterop de fiets bij moeder via de
Zuidkerkenlaan naar huis toe.
W j waren aan het begin van de Zuidkerkenlaan toen er een colonne
Duitse voertuigen aan kwam rijden. Zij stopten en zeiden tegen mij
dat ik ogenblikkelijk dat stuk vliegtuig terug moest leggen in dat gat.
Jammer, maar er zat niets anders op.
De boerderij van Ome Niek hadden de Duitsers in brand gestoken.
Dat was heel erg. Mijn vader wilde er naar toe, misschien kon hij
ergens mee helpen, en ik mocht mee op de fiets op de stang voorop
bij vader. We reden net die kant op toen er iemand naar ons riep,
Jongen, Oor, je moet niet naar die afgebrande boerderij gaan hoor,
mogelijk naar huis gegaan.
Jaap Adrichem
Anthon, mijn man, was altijd gek van schaatsen. Zo gauw als de
ijsbaan in Heiloo geopend was wilde hij er heen. Samen met Cor
Nuyens, uit de Kerkweg, ging hij daar naar toe. Meestal was er
muziek, lekkere Engelse walsen.
Nu zagen zij daar een man uit Egmond. Cor en Anthon kenden hem
wel. Een groot aanhanger van de NSB. M eneer had een klacht
ingediend over de Engelse muziek. Dus die muziek werd stopgezet.
Anthon was daar zo boos over dat toen hij die Egmonder zag, hij
had gezegd, Jij bent een echte landverrader Laat nou diezelfde
NSB' er die nacht doodgeschoten worden. Het was natuurlijk meteen
van, dat zal Nuyens wel gedaan hebben. Cor werd opgepakt, als
