geheim van het 'Hiernamaals'. Want een
roepen: "volluk!" Dat waren wij als kinderen in Limmen gewend. De
D
"Moest je wat?"
"Ja", zei ik, "ik wil naar de hemel".
"Ja, wacht effe, zeg... dat gaat zo maar niet", was zijn antwoord.
3
Hier zou het laatste deel komen over het laatste oorlogsjaar. De
redactie heeft besloten om dit stuk in 2015 te plaatsen, omdat het
dan mooi samenvalt met het themajaar Zeventig Jaar Bevrijding
Gelukkig hebben wij hier een prachtig verhaal, ook uit de hand van
Piet van der Steen.
De Redactie
EEN MISLUKTE HEMELVAART
Als een mens op hogere leeftijd geraakt,
beseft hij dat de grens tussen leven en
dood tot op loopafstand is genaderd.
Zijn verblijf op aarde en de
herinneringen daaraan heeft hij in zijn
brein opgeslagen en die komen van pas
op de uren van nadenken over het
hiernamaals is er natuurlijk. Of er nu
eeuwig-levend, of een eeuwig-dood
hiernamaals is. De
iedereen.
e eeuwigheid is voor
Zo stoeiend met die gedachten,
overkwam het mij dat ik ongemerkt in een uitzonderlijk gekke
omgeving belandde. Het was er schimmig en neerslachtig. Ik keek
om mij heen en ik zag helemaal niets en niemand. Tot ik begon te
deurbel bestond hier bijna niet
at roepen had succes, want er
doemde uit de schimmige schemering iemand op die mij vroeg:
Toen vroeg ik hem of hij Petrus was, waarop ik een ontkennend
antwoord kreeg. Nee, hij was vrijwilliger, zeg maar een hemelse
hotemetoot, die de hemel even had verlaten om een zondige
aardbewoner wegwijs te maken.
