volgende: "Dames en Heren wij bevinden ons thans in het dorpje
Zimmerfrei." Zo kundig waren zij opgeleid.
jawel hoor, als één van de omes aangaf "Jan, waar blijft de
muziek?", moesten we aantreden. Met vader achter de piano, Kees
Een kleine anekdote daa rv an is mij bijgebleven, Op één van de
eerste reizen, dat er een reisleider mee ging (de chauffeurs waren
daar helemaal niet blij mee, want de fooien werden vaak door de
reisleiders in hun eigen zak gestoken) moest vader naar Duitsland.
Op enig moment pakte de reisleider de microfoon en zei het
Muzikaal
Onze familie was redelijk muzikaal. Vader speelde verdienstelijk
piano en in de Harmonie piston (een soort trompet). Jan en Corrie
speelden ook in Harmonie, Jan trombone en Corrie klarinet. Tiny
speelde I law aï gitaar en Ria ge w oon gitaar. Afra en Corrie hadden
gezamenlijk pianoles en speelden quatre mains en als klap op de
vuurpijl heb ik een aantal jaren accordeon gespeeld. Zeer muzikaal
dus. Als we oefenden en vader was thuis en hij merkte, dat we
steeds weer in de fout gingen, dan kon hij zijn geduld niet langer
bewaren en greep in. Met een verbeten gezicht zei hij luidkeels,
Hoor je dat nou nog niet, het gaat hartstikke fout. Je moet het zo..
doen". M et angst en beven probeerde je het maar weer opnieuw,
met het zweet in je handen. Er deed zich dan ook nog wel eens een
huilpa rtijtj e voor.
Als vader of moeder jarig was, dan kropen wij al stilletjes in een
hoekje weg, uit angst dat er muziek gemaakt moest worden. En
op accordeon en Ria met haar gitaar, werd het vaste programma
weer afgedraaid. En oh wee als het mis ging, dan moest je dat de
volgende morgen horen.
Over de muzikaliteit van mijn moeder kan ik alleen nog zeggen, dat
zij thuis de eerste viool speelde. Vader had nog een instrument wat
hij goed bespeelde, dat was zijn achterste. Na het eten van uien,
hutspot of snert spande hij zonder meer de kroon.
Zo kon het ook op ons jaarlijkse uitje met vader (hij kreeg dan een
achtpersoons busje mee van Schilder) gebeuren, dat wij na een
bezoek aan Huize Doorn op het bordes door vader tot stilte werden
gemaand. Wij dachten nu gaat hij wat bijzonders zeggen, dus het
was doodstil. En daar laat hij me toch een kne tter... H ij kwam niet
meer bij
19
