van ons leven". De volgende morgen, toen de Sperrtijd afgelopen
53
Roosje H
sje I taring man
Mijn vader heeft na d e oorlog gezegd: "Als we nooit meer mazzel
hebben is dat niet erg, want we hebben genoeg gehad voor de rest
was, liepen wij meteen naar het ziekenhuis, waar mijn vader lag. ^V ij
lieten het familiefluitje horen en vader kwam voor het raam en
begreep dat alles nog goed was.
Die nacht is, op die ene oom na, de hele familie Haringman
opgehaald. Daar waren een zuster en een broer van mijn vader bij,
die woonden samen op het V aterlooplein. Over schlemielen
gesproken. Het waren twee analfabeten en zij leed ook nog eens
aan toevallen. Ze was erg lief, maar wel dom. Later hoorden we, dat
ze in het portiek stonden. En ze werden vergeten! Ze had geroepen,
"Meneer, meneer! U vergeet ons". Nou, toen werden ze niet meer
vergeten. Dat was dus het laatste wat we van hen gehoord hebben.
