zo'n ouderwets propeller vliegtuig stapte en constateerde, dat er wat
Bij de Nederlandse kampioenschappen speedway in 1951 werd
Tinus 2 achter Henk Steman. In 1952, 1953 en 1954 werd hij drie
jaar achtereen Nederlands kampioen langebaan. Door deze
resultaten werd hij veel gevraagd om in het buitenland te rijden. Zo
reed hij races op uitnodiging in de Scandinavische landen, in Polen,
Oostenrijk, Engeland en zelfs in Zuid-Afrika. Met een bus van
Schilder reden ze helemaal naar Polen om daar wedstrijden te
rijden. In Nederland reed men vooral in Veenoord, Sappemeer,
Hengelo, Rotterdam en Geleen.
Tinus was niet bang uitgevallen, maar toen hij als toeschouwer naar
het WK speedway van 1952 in het W embley stadion in London in
klinknagels los zaten, begon hij hem wel te knijpen.
Toen hij in 1952 voor de tweede keer naar Zuid-Afrika ging brak hij
bij een valpartij zijn scheen- en kuitbeen en na drie maanden kwam
hij terug in het gips. Het jaar daarvoor op 18 oktober 1951 was hij
getrouwd met Corry Beentjes en die vond het maar niks, dat haar
man aan zo n gevaarlijke sport meedeed. Maar motorpech en
valpartijen hoorden nu eenmaal bij deze sport en daar heeft ook
Tinus zijn nodige portie van gehad. Hij mocht anderhalf jaar geen
wedstrijden meer rijden en dat deed hem mede besluiten om maar
te stoppen met de racerij. Maar het bloed kruipt waar het niet gaan
kan en vrienden wisten hem over te halen om toch maar weer mee
te doen aan de Nederlandse kampioenschappen langebaan in
Alk maar. Daar reed hij weer als vanouds voor eigen publiek, dat
hem luidkeels aanmoedigde en toejuichte, toen hij het
kampioenschap op zijn naam wist te schrijven. Hij had echter wel
gemerkt, dat anderhalf jaar niets doen zijn uithoudingsvermogen
danig had aangetast. Hij had zich voorgenomen om nog één keer
mee te doen aan de nationale speedway kampioenschappen in het
Oly m pisch Stadion in Amsterdam in 1954, maar hij begreep wel, dat
hij dan wat aan zijn conditie moest doen. Hardlopen dus. Vanaf dat
moment liep hij elke dag voor en na een zware werkdag 4 km s
morgens en s avonds langs de Zeeweg (in het donker, zodat
niemand hem zag). Twee weken later stond hij weer volkomen fit
aan de start. Dankzij zijn herwonnen uithoudingsvermogen reed hij
weer prachtige races, maar net niet goed genoeg om te winnen. Hij
werd eervol tweede achter Tonny Kroeze. Het was het definitief
41
