v" brengen. Riet wist dat de plee één
(nu de Mariakapel). Dat was vervelend voor ze, maar er zat ook een
avontuurlijke kant aan. Af en toe kwamen zij op plaatsen waar ze
normaal nooit iets van gezien hadden. De kinderen van toen zijn nu
de vrouwen en mannen van zo rond de tachtig jaar oud. Bij wat
oudere huizen stond vroeger nog de WC buiten. De plee, heette het
toen.
Ik herinner me dat Riet Castricum mij
hierover een verhaaltje vertelde:
haar klas was gevestigd in de schuur
van Kees Erkamp. De onderwijzeres
was een zuster. W at kinderen eigen
is: zij willen alles weten en als iets
niet te begrijpen is gaan ze
onderzoeken. Het probleem lag bij
de zuster. Riet vroeg zich af, moeten
die nooit naar de WC en als dat wel
zo is: hoe moet het dan met al die
kleren, rokken en onderrokken? In
j de school bleef dat in het duister,
J - - maar de plee van Erkamp kon wel
f i eens een onthulling aan het licht
raampje had, aan de zijkant. Dat was
de gelegenheid om haar raadsel op te lossen: nu kon zij zien hoe de
non ondanks al die rokken haar behoefte kon doen. Heel even werd
Riet de heldin van de klas toen zij de zuster naliep en via het
zijraampje de handelingen van de zuster kon volgen.
Maar waar Riet geen rekening mee gehouden had was het feit dat
juist dat raampje de enige lichtbron van de plee was. Toen het ho ofd
van Riet voor dat venstertje verscheen veranderde de lichtinval voor
de zuster. Dat was genoeg om een abrupt einde te maken aan de
ontdekkingstocht van Riet. In plaats van vergroting van haar kennis,
kreeg zij een portie huiswerk te maken.
De dwangarbeid
De Duitsers waren in de eerste jaren bijzonder succesvol en walsten
over meerdere landen heen en onderwierpen ze aan Nazi discipline.
11
