Jaargang nr. 24 2010 Deze tekst en het "Aufmachen, Razzia" zijn het enige Duits dat ik uit die tijd onthouden heb. Dat er in die tijd zuinig met schoolmaterialen omgesprongen werd, moge blijken uit het feit dat mijn "SCHOOLBOEKJE" eerst een jaar gebruikt is voor een leerlinge met de naam Corrie Oudolf. Haar cijfers waren zo goed en kwaad als het ging weg gebleekt en vervangen door mijn cijfers. Ook met het papier was het in die tijd behelpen. Het papier van de schriften zat vol met houtdeeltjes en resten van vodden. Deze ongerechtigheden bleven regelmatig in het spleetje van de kroontjespennen klemmen, zodat het vaak leek dat er met een penceel in plaats van een pen geschreven was. De maker van de schriften was zich terdege bewust van de slechte kwaliteit van het papier en vroeg begrip voor de situatie met een rijmregel op de voorkaft: "Wilt over de kwaliteit van het papier niet klagen, het wordt weer goed in betere dagen". In de oorlogsjaren was aan alles een gebrek, dus ook aan zeep. Als gevolg hiervan kwam het vaak voor dat kinderen last van luizen en neten hadden. Bij de bezoeken van de schoolarts werd hierop gecontroleerd. Een witte cape om en dan met een kam met dicht op elkaar staande tanden door het haar om dat kleine spul eruit te halen. Deze behandeling was enigszins pijnlijk. Wanneer beestjes ontdekt waren moest het hoofd ingesmeerd worden met een zalf, die niet erg lekker rook, maar wel afdoende was. Net als Piet, kan ik mij herinneren dat er in de laatste oorlogsjaren gesappeld moest worden om aan eten en brandstof te komen. Nadat de enige boom in onze tuin, een lindeboom, in de kachel verdwenen was, werd er overgeschakeld op hout van de Duitsers. De Duitsers hadden de weilanden ten westen van Limmen door krijgsgevangenen vol laten zetten met telefoonpalen met prikkeldraad aan de toppen om het landen van geallieerde parachutisten te bemoeilijken. Mijn vader haalde, samen met enkele andere mannen, in de nacht palen uit de weilanden, die onmiddellijk achter ons huis met een grote trekzaag met twee handvatten in blokken gezaagd werden. De blokken werden op onze vliering opgeslagen. Het hout moet veel hitte afgegeven hebben, want ik kan mij herinneren dat ons godinnetje, de buiskachel van de 52

Tijdschriften Regionaal Archief Alkmaar

Jaarboek Stichting Oud Limmen | 2010 | | pagina 53