Jaargang nr. 22 2008
ZO WAS HET!
Het zal een paar jaar na de oorlog geweest zijn, zo rond 1947. Naast ons aan de
Rijksweg woonde de familie Wim en Jannie Metselaar. In de achterkamer bij hen
woonde toen tijdelijk mevrouw Boot en haar dochter Jopie. Jopie was, net als ik toen,
zesjaar oud.
Jopie kreeg met Sinterklaas wel zo'n vier of vijf cadeautjes, veel meer dan ik! En dat
terwijl ik echt wel lief was geweest... Toen ik aan mijn moeder vroeg hoe dat kon
gebeuren, was het antwoord: "Bij ons moet de Goed Heiligman wel voor negen
kinderen iets brengen, en bij Jopie maar voor één kind". Daar zag ik de redelijkheid
wel van in.
Maar er was een probleem. Ik had thuis aardig wat broertjes en zusjes. Jopie was
maar alleen en dat vond zij maar niks! Zij wilde ook wel eens een broertje of zusje
erbij. Tja, wisten wij veel dat daar meer voor nodig is...
Het enige dat wij wel wisten, is dat de ooievaar de kindjes bracht. Zo'n beest kon je
lokken met een kikker. Dus wij samen naar de 'breje beek' en daar een paar kikkers
gevangen. Op die beesten deden wij dan een stoeptegel, zodat ze na drie dagen
mooi plat werden. Dan kon je zo'n beest met een wasknijper aan de waslijn hangen.
We hadden drie kikkers opgehangen. Als daar de ooievaar nog niet op af kwam! We
hebben een maand of wat afgewacht. En ja, hoor, de ooievaar kwam... Laat dat
stomme beest nou weer bij ons een kindje brengen en niet bij Jopie!
Ja, op zo'n manier krijgt je vertrouwen wel een deuk.
De grote bekoring van het verleden
schuilt daarin
Dat het voorbij is.
Oscar Wilde
NIEUWS
62
