Jaargang nr. 22 2008
doodgeschoten. Johan werd zo ook naar de muur toegestuurd. Hij ging op de hoek
staan, om gauw om de hoek te vliegen als ze zouden gaan schieten. Gelukkig werd
er niets gevonden.
Familie Castricum
Staand vlnr. Truus, vader, Jan, Annie en Johan
Zittend vinr.- Coby, Gré, Rie, Jo en Tiny
In het laatste jaar van de oorlog ging ik met mijn zus Gré naar Beek bij Nijmegen om
mijn aanstaande man te bezoeken in het sanatorium. De heenreis ging goed. Terug
moesten we van Beek naar Nijmegen met de tram. In Nijmegen loeiden de sirenes
en Duitse vliegtuigen in de lucht. Het was een hels kabaal. Iedereen moest zo snel
mogelijk de schuilkelder in. Een nette meneer heeft zich over ons ontfermd. Hoelang
het geduurd heeft, weet ik niet, maar het was al donker toen we naar het station
gingen. In Uitgeest aangekomen, zei de machinist: "ik ga terug naar Amsterdam! Wie
eruit wil, gaat zijn gang maar." Met die nette meneer uit Nijmegen zijn wij langs de
spoorlijn gaan lopen. Die meneer zelf woonde in Castricum. We moesten op tijd
binnen zijn!
49
