JAARGANG NR. 20 2006
eerst niet eens, maar dat meidje had daarna wel zo'n heimwee, ze werd er ziek van.
Dus zij weer terug naar huis. Later hoorden we dat haar ouders allebei gestorven zijn
van de honger.
Kees Hollander, toen 15 jaar oud, waarschuwde ons
Die tijd was voor iedereen zwaar. Wij hadden nog het geluk dat ik, omdat ik
aardappels verkocht voor mijn broer uit Heerhugowaard, genoeg aardappels kreeg
om de winter door te komen. Wagens vol aardappelen heeft hij naar Limmen
gereden. Zo hadden we ook een koe bij Niek Adrichem staan. Maar toen met die
fusillade daar, was het voor ons ook wat, want alles werd in beslag genomen. Dus
mijn man zei: "ik ga wel even naar Castricum, naar de Ortzkommandant om een
briefje dat één koe van ons is" Hij ging zwaaiend met dat briefje om die koe terug te
halen. Mens, wat heb ik een angst uitgestaan, want het liep daar helemaal fout. We
hadden daarvoor al een Duitser over ons erf zien vluchten en schoten gehoord.
Ik zal maar niet herhalen wat die moffen daar tegen Arie zeiden, ik was veel te blij dat
hij terug was. "Man, je bent aan de dood ontsnapt dacht ik bij mezelf. Zelf zei hij:
"Nou vrouw, laat die koe daar maar blijven, die komt wel weer 'ns.
Ja, er is toen veel narigheid gebeurd. Niek Adrichem heeft nog twee dagen bij ons
ondergedoken gezeten. Hij zei steeds tegen mij: "Buurvrouw, ik blijf hier niet, hoor, ik
vlucht"
Als er razzia was, dan kwam Kees Hollander, de zoon van Dirk Hollander ons
waarschuwen. Dan ging mijn man in het kot onder de bedstede en de kinderen daar
bovenop in bed. Ik weet nog van 'n keer dat twee moffen maar bleven zoeken, ik
dacht: "ik wou dat jullie maar 'ns weggingen" En maar vragen waar mijn man
was. "Die is naar zijn moeder toe, die is jarig; ik moet hier blij-
22